محبت داشتن به دنیا طبیعی است اما توانایی دل کندن از دنیا هم طبیعی است به دلیل اینکه انسان با دنیاطلبی شروع می‌کند ولی نمی‌تواند در دنیادوستی باقی بماند. باید دید دنیا برای هرکسی کی و چگونه به پایان می‌رسد و انسان از آن دلزده می‌شود. بعضی‌ها با تحمل رنج، از دنیا دلزده می‌شوند، بعضی‌ها با تفکر در آخرت و ... .
حرص ما به مادیات نمی‌گذارد از معنویات بهره ببریم. مادیات ما تضمین شده است و در وقت خودش به دست ما خواهد رسید. ما فقط باید فکر کسب معنویات باشیم، چون مادیات را به اندازۀ تقدیر به ما می‌دهند ولی معنویات را به اندازۀ تقاضایمان به ما خوهند داد. حداقل تلاش برای مادیات کافی است، اما تلاش برای معنویات تمامی ندارد.
نماز پیوندی است میان گذشتۀ حیات انسان با آیندۀ آن. در نماز یادآوری می‌کنی از کجا آمده‌ای و به کجا خواهی رفت. در نماز به یاد می‌آوری عدم بوده‌ای و دیگر هرگز معدوم نخواهی شد. نماز به یادت می آورد از خاک سر برآورده‌ای و به خاک سر خواهی گذاشت.
