ما هر کدام به سهم خود عامل امتحان اطرافیان‌مان هستیم، بهتر است سعی کنیم تا آنجا که می‌توانیم کسی را امتحان نکنیم و اگر امتحان کردیم سختگیرانه برخورد نکنیم، تا خدا نیز در امتحانات ما سختگیری نکند؛ بخشیدن خطای دیگران، پاک کردن نتیجۀ بدِ امتحانِ آنهاست، همان که از خدا برای خود می‌خواهیم
خدا به آدم‌ها به صورت محدود قدرت، امکانات و آزادی می‌دهد تا خودداری، ایثار و بلند همتی‌شان را بیازماید. اگر شکست بخورند باز در فرصتی دیگر آنها را امتحان می‌کند تا پایان عمر. اما اگر شکست نخورند به صورت نامحدود به آنها قدرت، امکانات و آزادی می‌دهد، و آنها سوء استفاده هم نخواهند کرد.
مسیر رشد ما باید به آنجا برسد که بتوانیم در روابط اجتماعی، امتحانات‌مان را پس بدهیم. ولی ما فوق‌العاده زرنگیم و برای اینکه گیرِ امتحانات اجتماعی سخت نیفتیم، با هم کار تشکیلاتی نمی‌کنیم، و ارتباط‌مان را در حد یک «سلام و علیک» نگه می‌داریم! هر کسی تنهایی در کارش موفق است! کار موفق جمعی بلد نیستیم.
انسان بدون ارتباط با دیگران نمی‌تواند زندگی درستی داشته باشد و خیلی وقت‌ها به خاطر همین ارتباط با دیگران زندگی‌اش خراب می‌شود. بیشترین امتحانات الهی در متن همین رابطه‌ها شکل می‌گیرد و عامل سقوط یا صعود انسان می‌شود. اگر بنا بود کلاً با کسی رابطه نداشته باشیم، راحت تر بود ولی راحتی در دنیا وجود ندارد.
