خدا از انسان یک درخواست بیشتر ندارد و آن اینکه انسان خودش را برای لحظۀ دیدار با خدا سالم و لایق نگه دارد. چون بالاترین لذت برای انسان ملاقات خود خداوند است؛ ما باید با عبور سالم از کنار چیزهای کم‌ارزش و بی‌ارزش؛ بیشترین لیاقت را برای بالاترین سطح از ملاقات با خدا پیدا کنیم.
امیرالمؤمنین(ع): از خداوند بترس گرچه اندکى، و میان خود و خدا پردهاى [از شرم] بیفکن هرچند نازک باشد.
فقط راه رسیدن به خدا مستقیم است و انگار بقیه راه‌ها غیرمستقیم هستند. برای رسیدن به ثروت باید انفاق کنی، برای رسیدن به بزرگی باید کوچکی کنی، برای رسیدن به راحتی باید سختی‌ها را تحمل کنی، برای رسیدن به امنیت باید جهاد کنی، و برای رسیدن به منافع خودت باید به فکر منافع دیگران باشی.
ما آنقدر که به رحمت خدا نیازمندیم به آن اعتقاد نداریم؛ و آنقدر که تمنا داریم خدا با ما مهربان باشد؛ خدا را مهربان نمی‌دانیم. شاید به همین دلیل کمتر به دعا و مناجات می‌پردازیم. چون درخواست مهربانی از کسی که مهربان نیست انسان را خسته می‌کند. گناه و شیطان باعث یأس ما از رحمت خدا هستند.
ترس از خدا موجب امنیت خاطر و آرامش انسان می‌شود چون ترس از خدا موجب وابسته شدن به خدا می‌شود و خدا از افراد وابسته به خود حمایت می‌کند. خلاف شأن پروردگار است که کسی به او وابسته باشد و از او حمایت بخواهد و بی‌پناه بماند.
احساس نیاز به خدا فرق دارد با اینکه نیازهایمان را نزد خدا ببریم. فلسفۀ دعا و اظهارِ نظر درِ خانۀ خدا این بوده است که احساس نیازِ ما به خودِ خدا بیدار شود.
نیاز ما به خدا بسیار بیشتر از حد تصور ماست. نیاز ما به خدا بسیار بیشتر از نیاز نوزاد به مادر و نیاز ماهی به آب است. اگر می‌‌بینید می‌توانیم بدون خدا زندگی کنیم، برای آن است که خدا با امر تکوینی خود ما را موقتاً زنده نگه می‌دارد و الّا هرکسی در عالم لحظه‌ای بدون خدا باشد، از بین می‌رود.
ما با خدا داریم بیست و چهار ساعته پینگ‌پنگ بازی می‌کنیم. ببین توپ را کجای میز می‌اندازد که تو باید بروی بگیری. تو آنجاها ضعف داری...
