کسی که به خدا برسد دیگر نیاز به غیر خدا ندارد و از سر لطف و مهربانی با دیگران رفتار خواهد کرد؛ یعنی کسی را به دل نمیگیرد و برای همه دل میسوزاند. اگر با مردم اینگونه نیستیم هنوز به خدا نرسیدهایم.
آدم شاکر ذهنش دربهدر دنبال نعمت میگردد و هیچ نعمتی از دید او پنهان نمیماند و همیشه خود را غرق در خوشبختی میبیند اما آدم کفران نعمتکننده، تنها کاستیها را میبیند. شُکر یک رفتار ساده نیست، یک روحیه لطیف و طرز فکر صحیح است. ناسپاسی یک بیماری خطرناک و واگیردار است.
دنیا بستر شکفتن و رویش فطرت است؛ همانطور که زمین محل رویش جوانههاست. مانند جوانهها آب و نانت را از زمین بگیر ولی با هر زحمتی خود را از میان گل و لای عبور بده و به سوی آسمان برو تا خورشید گرمت کند و در فضای باز نفس بکشی تا بزرگ شوی. هر چقدر به پایت کود ریختند به زمین برنگرد که پلاسیده میشوی و میمیری!