دوستداشتنیترین آرزوها، دستنیافتنیترین آنهاست. زندگی سرابی برای آرزوهای انسان است و هر لحظه انسان را از آرزوهایش دورتر میکند. مگر آنکه فقط یک آرزو داشته باشی و آن ملاقات خدا باشد. در این صورت احساس میکنی هر لحظه به آرزویت نزدیکتر میشوی و خوشبختترین انسان هستی.
مهربانی باید مثل باران باشد، نه آبیاری قطرهای، خدای مهربان معمولاً بر سر راه انسان، کسانی را قرار میدهد که شایستگی مهربانی ندارند و قدرشناسی نمیکنند. این امتحان مهربانی است و دلیل صداقت شخص مهربان. مهربانی کردن و وفاداری ندیدن و همچنان مهربان بودن اوج مهربانی است.
ما آنقدر که به رحمت خدا نیازمندیم به آن اعتقاد نداریم؛ و آنقدر که تمنا داریم خدا با ما مهربان باشد؛ خدا را مهربان نمیدانیم. شاید به همین دلیل کمتر به دعا و مناجات میپردازیم. چون درخواست مهربانی از کسی که مهربان نیست انسان را خسته میکند. گناه و شیطان باعث یأس ما از رحمت خدا هستند.