بدی حسادت این است که می‌تواند بیش از دیگر رذائل اخلاقی در وجود انسان پنهان بشود. حتی خود را در رفتارهای خوب مثل دلسوزی‌های نابجا یا غیرمخلصانه نشان می‌دهد. کسی اهل محاسبه نباشد هیچگاه از حسادت پنهان خود آگاه نمی‌شود. باید همیشه برتری‌های دیگران را بپذیریم تا مطمئن بشویم حسادت نداریم.
اگر می‌توانستیم ببینیم، با همۀ اختیار و آزادی که داریم، چگونه هر لحظه تحت هزاران تدبیر و تقدیر پیچیدۀ پروردگار قرار داریم، که هم ما را حفظ می‌کنند و هم در مسیر خاص متناسب با ما قرارمان می‌دهند، از خدا حساب می‌بردیم و در مقابل مقام ربوبی خضوع می‌کردیم. ما دائماً در اختیار خداییم.
با ولایتمداری انفرادی، ولایت ولی الله اعظم محقق نخواهد شد. باید اعتراف کنیم که تاکنون اشتباه می‌کردیم، سیاست‌ورزی کردن را تازه آغاز کردیم؛ تشکیلات مرحلۀ آغازین ولایتمداری است
اگر محبت در انسان نبود علم و عقل هم به کار نمی‌آمدند. کار علم این است که راه را جلوی پای محبت روشن نماید، و کار عقل این است که محبت را تا می‌تواند در مسیر دانایی سوق دهد. همۀ دعواها بر سر محبت است. باید از اول نگذاریم دل به هر سویی برود و الا علم و عقل هم از پس آن برنمی‌آیند.
تعریف خانوادۀ خوب-ج1
بسیاری از خانم‌ها و آقایان اصلاً تعریف درستی از همسری و شوهری ندارند! اصلاح شدن رفتار این‌ها خیلی سخت است!/ درست ترین تلقی از مادر این است که مادری به نوعی جلوۀ مقام ربوبیت خداست!/ پدر رازق است، و از این جهت خیلی شباهت به این اسم باعظمت پروردگار پیدا می‌کند
دلیل اینکه چرا مردم کم استغفار می‌کنند، اینه که مطمئن نیستند خدا خیلی زیاد دوستشان دارد، مثل بچه و مامان. بچه و مامان را دیدید؟ راحت پیش مامان گریه می‌کند. چون یک اطمینان خاطری دارد الآن گریه کند مامانِ را تسلیم کرده. دلیلش در دعای کمیل به زیباترین شکل بیان شده...
شنیدن امواج صوتی مانند سپردن خود به امواج دریاست. گاهی یک موج می‌تواند انسان را غرق کند و یک موج می‌تواند موجب به اوج رسیدن انسان بشود. گاهی یک موج انسان را به ساحل می‌رساند و یک موج از ساحل انسان را به قعر دریا می‌برد. در مقابل امواج سهمگین دریا نمی‌توانی بگویی من تنها شنونده‌ام
دیدن مانند غذا خوردن است، هر چیزی را ببینی گویی آن را میل می‌کنی. خدا فرموده است انسان باید به طعام خود نگاه کند. یعنی ببیند چه چیزی وارد روحش می‌شود. دیدن، عبور صحنه‌ها از مقابل چشم ما نیست. هر چیزی را می‌بینیم با همۀ آلودگی‌ها و پاکی‌ها وارد روح ما می‌شود و به سادگی بیرون نمی‌رود.
تفکر مانند قدم زدن است باید ببینی که در کجا و در چه هوایی قدم میزنی، و به سوی کدام هدف قدم برمی‌داری. بعضی‌ها هنگام قدم زدن به سوی هیچ محبوبی نمی‌روند؛ فقط دور می‌زنند. بعضی‌ها در گلستان قدم برمی‌دارند، ولی بعضی‌ها در سنگلاخ راه می‌روند. برنامه قدم زدن تو در چه هوایی و به سوی کیست؟
