فقط راه رسیدن به خدا مستقیم است و انگار بقیه راه‌ها غیرمستقیم هستند. برای رسیدن به ثروت باید انفاق کنی، برای رسیدن به بزرگی باید کوچکی کنی، برای رسیدن به راحتی باید سختی‌ها را تحمل کنی، برای رسیدن به امنیت باید جهاد کنی، و برای رسیدن به منافع خودت باید به فکر منافع دیگران باشی.
آرزودوستداشتنیترین آرزوها، دست‌نیافتنی‌ترین آنهاست. زندگی سرابی برای آرزوهای انسان است و هر لحظه انسان را از آرزوهایش دورتر می‌کند. مگر آنکه فقط یک آرزو داشته باشی و آن ملاقات خدا باشد. در این صورت احساس می‌کنی هر لحظه به آرزویت نزدیک‌تر می‌شوی و خوشبخت‌ترین انسان هستی.
مهربانی باید مثل باران باشد، نه آبیاری قطره‌ای، خدای مهربان معمولاً بر سر راه انسان، کسانی را قرار می‌دهد که شایستگی مهربانی ندارند و قدرشناسی نمی‌کنند. این امتحان مهربانی است و دلیل صداقت شخص مهربان. مهربانی کردن و وفاداری ندیدن و همچنان مهربان بودن اوج مهربانی است.
ما آنقدر که به رحمت خدا نیازمندیم به آن اعتقاد نداریم؛ و آنقدر که تمنا داریم خدا با ما مهربان باشد؛ خدا را مهربان نمی‌دانیم. شاید به همین دلیل کمتر به دعا و مناجات می‌پردازیم. چون درخواست مهربانی از کسی که مهربان نیست انسان را خسته می‌کند. گناه و شیطان باعث یأس ما از رحمت خدا هستند.
تا وقتی ما به دنبال خوشحال شدن و راضی کردن خودمان باشیم، هیچگاه به رضایت و خوشحالی عمیق نخواهیم رسید. اما اگر بنا بر این بگذاریم که دیگران را خوشحال کنیم، آنگاه خوشحال‌تر خواهیم بود. خوشحالی و رضایت انسان وقتی به حد نهایت می‌رسد که هر لحظه به دنبال رضایت و خوشحال کردن خدا باشد.
چرا با وجود این‌همه گرایش خوبی که داریم، معمولاً بد می‌شویم و خوب نمی‌شویم؟ به خاطر «ذکر»/ چرا دنیا معمولاً دلِ آدم‌ها را می‌بَرد ولی آخرت نه؟ دنیا با نقد بودنش تو را خراب نمی‌کند؛ این فکر و ذکر دنیاست که خرابت می‌کند!/ امام صادق(ع) می‌فرماید: ریشۀ همۀ سعادت‌ها ذکر است و ریشۀ همۀ بدبختی‌ها غفلت!
زندگی مسافرتی در حال بازگشت است. شبیه مسافرت‌هایی نیست که رفت و برگشت دارد. از همان اول، حرکت برای بازگشتن آغاز می‌شود. آغاز زندگی از بیرون شهری است که از آن شده‌ایم و به سوی آن بر می‌گردیم. ما آن شهر را ندیده‌ایم و الا شاید از آن خارج نمی‌شدیم و یا با شتاب به سوی آن باز می‌‌گشتیم.
دعا یعنی تکرار حرف‌های خوب و بیان آرزوهای بلند در محضر خدا. حیف است در خانۀ خدای با عظمت، حرف‌های کوچک بزنیم. دعاهای بزرگ، ما را همنشین خدا می کند.
آدم‌های شکست‌خورده و غمگین غالباً ناله می‌زنند، شِکوه دارند و درد دل می‌کنند! پای حرف‌های‌شان ننشین که نگاه تو را هم به عالم سیاه می‌کنند؛ هر چند با صدایی خوش و نغمۀ زیبا ترانه‌سرایی کنند، تنها صدای شادِ آدم‌های خوش‌بین را بشنو که به جای درد دل، درک خود را از خوشبختی بیان می‌کنند و قدرت می‌دهند.
ما آدم‌ها معمولاً دوست داریم نیازهایمان را برطرف بکنیم ولی اگر نیاز به خدا را در وجودمان احساس کنیم، دوست خواهیم داشت خود این نیاز را بیشتر کنیم. نیاز به خدا هرچقدر برآورده شود بیشتر می‌شود.
امروز عصر، همزمان در سراسر کشور به مناسب آغاز امامت حضرت ولی عصر(عج)، بر سر پیمان می‌مانیم...
