چرا آدم‌خوب‌ها وقتی بد می‌شوند، خیلی بدتر از آدم‌بدها می‌شوند؟/ آدم‌خوب‌ها اگر از دینداری لذت نبرند، بعداً بدجوری انتقام می‌گیرند!

شناسنامه

مکان: حسینیه آیت الله حق‌شناس(ره)
زمان: 1395/07/18
صوت: دانلود | بشنوید
لینک تلگرامی: اینجا
گزارش تصویری: اینجا
کلیپ صوتی: پیشنهاد دهید
اینفوگرافیک: پیشنهاد دهید

1) اگر انسان از ترکِ گناه، کِیف نکنند، این برایش عقده می‌شود و بالاخره این عقده یک‌جایی باز می‌شود/ 2) برخی آدم‌خوب‌ها حسرت آدم‌‌بدها را می‌خورند و فکر می‌کنند که آنها بیشتر کِیف می‌کنند

آدم‌خوب‌ها اگر از دینداری لذت نبرند، بعداً بدجوری انتقام می‌گیرند/ اگر خوب‌ها حسرت بدها را بخورند، یک‌دفعه‌ای بدجوری از دین بیرون می‌زنند/ پیامبر(ص): زمانی می‌آید که فقهایش بدترین فقها زیر آسمان هستند و هر فتنه‌ای زیر سر آنهاست/ خدا نکند ما گریه‌کن‌های حسین(ع) خراب شویم؛ کسی که گریه هم او را آدم نکند، او دیگر کیست؟!

در ادامه بخش‌هایی از هفمین روز سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در حسینیه آیت الله حق‌شناس(ره) با موضوع «آخرین مراحل انتظار» را به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بیان معنوی می‌خوانید:

آدم‌های خوب وقتی بد می‌شوند، خیلی بدتر از آدم‌های بد می‌شوند؛ این‌را باید تبدیل به یک ضرب‌المثل کرد!

تاریخ آن‌قدر که از آدم‌ خوب‌های بد ضربه خورده، از آدم‌بدها ضربه نخورده. معنای اصلی نفاق هم در قرآن همین است که «منافقین بعد از ایمان، کافر می‌شوند»(قَدْ کَفَرْتمُ بَعْدَ إِیمَانِکمُ ؛ توبه/66) اینها از آن کافران اولی، خیلی بدتر می‌شوند.

دربارۀ فتنه‌هایی آخرالزمان و ریشه‌هایش، روایات زیادی هست. مثلاً اینکه پیامبر(ص) فرمود: زمانی می‌آید که از اسلام فقط اسمش و از قرآن هم خطش می‌ماند. اینها مساجدشان آباد است اما از نظر محتوی و هدایت، خراب است، فقهای این زمان، بدترین فقها زیر آسمان در طول تاریخ هستند، هر فتنه‌ای هست زیر سر اینهاست و هر فتنه‌ای برگشتش به اینهاست(فُقَهَاءُ ذَلِکَ الزَّمَانِ شَرُّ فُقَهَاءَ تَحْتَ ظِلِّ السَّمَاءِ مِنْهُمْ خَرَجَتِ الْفِتْنَةُ وَ إِلَیْهِمْ تَعُود؛ کافی/8/308) البته فقهای ما ان‌شاء الله که خوبند و جزء اینها نیستند؛ اما به‌هرحال سعی کنند و مراقب باشند که جزء اینها نباشند، هوشیار بودن همیشه خوبست.

شما می‌دانید که ابن ملجم، یک زمانی فقیه مدینه بوده(لسان المیزان ج2ص440)، اما بعداً کارش به جایی می‌رسد که «اشقی الاشقیاء» می‌شود. و در روایت هست که افرادی مثل خوارج تا روز قیامت در میان مردم خواهند بود(شرح‌ ابن‌ابی‌الحدید/ 2 /311(

یک آقای عالمی در یکی از دانشگاه‌های تهران صحبت کرده و گفته: یعنی چه که بعضی‌ها آرامش منطقه را به‌هم ریخته‌اند؟! ما جنگ ایران را تمام کرده‌ایم حالا می‌خواهند در منطقه جنگ راه بیندازند... او در صحبت‌هایش علیه جبهۀ مقاومت-که در مقابل داعش ایستاده‌ند- صحبت کرده است! مگر ما در سوریه چه‌کار کرده‌ایم جز اینکه به آنها گفتیم: «به مردم(نیروهای بسیج مردمی) اسلحه بدهید تا از خودشان دفاع کنند» همین!

سؤال این است که «چرا خوب‌ها وقتی بد می‌شوند، خیلی بد می‌شوند؟» یک دلیلش این است: کسی که گناه را ترک می‌کنند، اگر از این ترکِ گناه، کِیف نکنند، این برایش عقده می‌شود. مثلاً در یک موقعیتی که هوای نفسش به او می‌گوید «خودنمایی کن» او می‌گوید: «نه! اینجا نمی‌شود قیافه بگیرم، اینجا همه خاکی هستند، بگذار یک‌جای دیگر تلافی می‌کنم!» یعنی این افراد در یک جوّی قرار می‌گیرند که به‌ناچار ترک گناه کرده و کارهای خوب انجام می‌دهند اما از خوب بودن و ترک گناه، لذت نمی‌برند. و این پتانسیل منفی، بالاخره یک‌جایی باز می‌شود.

دلیل دومش این است که برخی آدم‌خوب‌ها حسرت آدم‌‌بدها را می‌خورند و فکر کنند که آنها بیشتر کِیف می‌کنند! مراقب باش حسرت کسی را نخوری! این خیلی مهم است. یک خوبی امام حسین(ع) برای ما این است که با حسین(ع)، لذت دینداری را می‌چشیم، وقتی به جلسۀ حسین(ع) می‌آییم، حسرت هیچ‌کجای عالم را نمی‌خوریم بلکه می‌گوییم: بیچاره آنهایی که اینجا نیستند!

چه می‌شود که برخی آدم‌خوب‌ها خراب می‌شوند؟ آدم‌خوب‌ها اگر از دینداری لذت نبرد، بعداً بدجوری انتقام می‌گیرند. اگر خوب‌ها حسرت بدها را بخورند، یک‌دفعه‌ای بدجوری از دین بیرون می‌زنند! لذا این خوب‌ها وقتی بد می‌شوند، خیلی بد می‌شوند.

آدم بعد از هر عبادتی ممکن است دچار عُجب شود اما گریه بر حسین(ع) عبادتی است که بعدش آدم عجب پیدا نمی‌کند، ولی خدا نکند ما گریه‌کن‌های حسین(ع) خراب شویم؛ کسی که گریه هم او را آدم نکند، او دیگر کیست؟!!

<<جلسه قبل

جلسه بعد>>