۹۶/۰۵/۰۷

راه‌های رسیدن به حال خوش معنوی و نشاط زندگی(18)

هدفِ دین، رساندن انسان به بالاترین لذت است / خودت را اسیر لذت‌های کم نکن!/  فقط دین می‌تواند عالی‌ترین لذت را به آدم بدهد

شناسنامه:

• زمان: 96/03/24
• مکان: تهران، میدان فلسطین، مسجد امام صادق(ع)
• صوت: اینجا

لذت و نشاط واقعی، مال عاشق‌هاست؛ بقیه فقط ادای نشاط را درمی‌آورند!

آنچه شدید‌ترین لذت را در وجود انسان ایجاد می‌کند، عشق و محبت شدید است. نمی‌شود عشق وافر و عمیق را حذف کنیم و بعد در مورد لذت و شادی و نشاط حرف بزنیم! اصلاً لذت و نشاط واقعی مال عاشق‌هاست؛ بقیه فقط ادای نشاط را درمی‌آورند! امکان ندارد انسان بدون عشق، واقعاً شاد بشود و لذت ببرد؛ مگر یک شادی و لذت سطحی، موقت، و در مقام محبت خودخواهانه!

شدید‌ترین محبت از این محبت‌های زمینی نیست، انسان بالاتر از این عشق‌هایی که روی زمین-در عواطف بین انسان‌ها- رخ می‌دهد، می‌تواند عشقی داشته باشد، که آن عشقِ برتر «عشق به خدا و ولیّ خدا» است.

فقط دین می‌تواند عالی‌ترین لذت را به آدم بدهد!

هدفِ دین، رساندن انسان به بالاترین لذت است. فقط دین می‌تواند عالی‌ترین لذت را به آدم بدهد، چون عالی‌ترین لذت و شادی با شدید‌ترین محبت پدید می‌آید و فقط دین می‌تواند شدیدترین محبت را به آدم بدهد.

بدون دین نمی‌شود شدیدترین محبت را به‌دست آورد، این محبت، فقط به خدا و اولیاء خدا تعلق می‌گیرد. اگر بر اساس تجربۀ بشری بررسی کنید، می‌بینید که هیچ کجا عشق و محبتی مانند عشق ما به اهل‌بیت(ع) پیدا نمی‌شود.

به نوجوانان بگوییم: «دین می‌خواهد تو را عاشق کند؛ اگر دین نداشته باشی عاشق نمی‌شوی!»

وقتی می‌خواهیم دین را به نوجوان‌ها یاد بدهیم، باید به آنها بگوییم که «دین می‌خواهد تو را عاشق کند؛ اگر دین نداشته باشی عاشق نمی‌شوی!» و بعد هم قصۀ عاشق‌های واقعی را برای‌شان بگوییم. آدم سالم کسی است که عاشق باشد؛ بقیه بیمار هستند، اگر بیمار نبودند بخیل و حسود و خودخواه و نامهربان نمی‌شدند. بیمار هستند که این‌همه بدی‌های اخلاقی پیدا می‌کنند! دین آمده است که ما را سالم کند و از شرّ این بیماری‌ها خلاص کند تا لذت ببریم.

خودت را اسیر لذت‌های کم نکن! بی‌دینی یعنی: «من آن لذتِ خیلی بالا را نمی‌خواهم؛ همین لذتِ کوچک برایم بس است!» استغفار هم یعنی اینکه بگویی: «خدایا من نتوانستم از زندگی‌ام خوب لذت ببرم، خودم را اسیرِ لذت‌های کم و کوچک کرده‌ام، خیلی حالم بد است، مریض شدم، اخلاقم بد شده، عاشق نشدم، در خودپرستی مانده‌ام، روحم کثیف شده و دیگر از چیزی لذت نمی‌برم، درستم کن تا باقی‌ماندۀ زندگی‌ام را لذت ببرم.»

آدم برای عاشقی آفریده شده و اگر عاشق نباشد فاسد می‌شود

آدم برای عاشقی آفریده شده، آدمی‌زاد اگر عاشق نباشد، فاسد می‌شود؛ حتی اگر نماز و قرآن هم بخواند، فاسد می‌شود. طبق روایت، بعضی‌ها قرآن می‌خوانند ولی قرآن آنها را لعنت می‌کند «رُبَّ تَالٍ لِلْقُرْآنِ وَ الْقُرْآنُ یَلْعَنُه‏» (مستدرک‌الوسائل/4/249) اصلاً عبادتِ بعضی‌ها آنها را از خدا دورتر می‌کند! آیات قرآن که همه را درست نمی‌کند؛ بلکه به بعضی‌ها فقط ضرر می‌زند «وَ لا یَزیدُ الظَّالِمینَ إِلاَّ خَساراً» (اسراء/82(

مسئولین کشور هم اگر عاشق نباشند فاسد می‌شوند؛ حالا یا فسادشان در دزدی و ظلم و باندبازی و رانت‌خواری جلوه می‌کند، یا فاسدهایی هستند که به تعبیر قرآن «خسر الدنیا و الآخرة» هستند، اینها-برای کسب اعتبار و مقام- در دنیا، ادای زهد درمی‌آورند و در آخرت هم چیزی نصیب‌شان نمی‌شود!

در حکومت امام زمان(ع) چگونه نفاق ذلیل می‌شود؟

در دورۀ حکومت امام زمان(ع) اسلام، عزیز می‌شود اما نفاق ذلیل می‌شود (...تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَه؛ کافی/3/424) این چطور ممکن است؟ یک جوابش این است که دین معنای حقیقی‌اش را نشان می‌دهد و دیگر یک مسئلۀ پیچیده و پنهان نیست که کسی بتواند منافق‌بازی دربیاورد! چون دین‌داریِ افراد را از مقدار عاشقی و لذتی که از دین‌داری خود می‌برند، می‌شود تشخیص داد و کسی که ناخالص باشد خودش را نشان می‌دهد.

از برخی یاران پیامبر(ص) پرسیدند: شما از کجا می‌فهمیدید منافق کیست؟ گفتند: هرکسی عاشق علی(ع) نبود-و به ایشان بغض داشت- می‌فهمیدیم که منافق است (مَا کُنَّا نَعْرِفُ الْمُنَافِقِینَ...؛ کفایه‌الاثر/102‏) عشق علی(ع) که دیگر پنهان‌کردنی و تظاهرکردنی نبود؛ هرکسی عاشق علی(ع) نبود اصلاً نمی‌توانست نفرتش را پنهان کند. این عشق مثل ایمان به خدا نیست که آدم بتواند ادا در بیاورد و تظاهر به ایمان کند.

 الان ما دین را به «عاشقی» ترجمه نمی‌کنیم و مثلاً به اعتقاد و ایمان و اخلاصِ پنهان ترجمه می‌کنیم، لذا آدم‌های متقلب می‌توانند ادعای دین‌داری کنند که بعداً معلوم می‌شود اصلاً دین‌دار نبوده‌اند. اما بعد از ظهور، دین‌داری تعریف اصلی خود را پیدا می‌کند و دین‌داریِ افراد با عاشقیِ آنها، آشکار می‌شود.