۹۶/۰۶/۲۸

کلیپ تصویری | تربیت باید ایزو باشه!

شناسنامه

• تولید: بیان معنوی
• زمان: 04:28

• دریافت با کیفیت پایین | (8مگابایت))

متن:

استانداردگرایی یک رویّه است برای زندگی و الآن در زندگی ما جای خاصّ خودش را هم دارد. بالاخره وقتی که یک مرکز استانداردی وجود داشته باشد تأیید کند کالا را، آن کالا قیمت پیدا می‌‌کند یا حتی قابل خرید و فروش می‌‌شود، استاندارد نباشد خب باید گذاشتش کنار. در کنار استاندارد یک مفهوم دیگری هست که این دوتا با هم قابل مقایسه هستند. و آن هم فرآیند تولید است. شما محصول‌تان درست از آب درآمد؟ خب این یک بحث است که ما می‌‌خواهیم ببینیم محصول شما اگر ماست پنیر است، اگر بفرمایید یک خانۀ خوب ساخته شده، یک ماشین خوب ساخته شده، استاندارد است یا نه؟ استاندارد چیست؟ مثلاً بتواند ترمز بگیرد با سرعت بالا؟ بتواند یا مختصاتی که دارد. یک‌وقت این را شما بررسی می‌‌کنید، و این خیلی برایتان مهم است. ما نمی‌گوییم این چیز بدی است ها! این به جای خودش چیز خوبی است.

 یک‌وقت فرآیند تولید را شما بررسی می‌‌کنید. آن یک مقولۀ دیگر است. آقا شما یک ماشین درست کردی؟ خب، ماشین‌تان کیفیت‌اش چقدر است؟ بیست است. چقدر وقت گذاشتی؟ چقدر هزینه گذاشتی؟ صد واحد من هزینه کردم. آقا ببخشید شما فرآیندتان مخدوش است. فرآیند تولیدتان. ایزو به شما تعلق نمی‌گیرد. چرا؟! ایناها ماشینم نمره‌اش بیست است! می‌‌گوید یک کارخانه آن‌طرف‌تر هست صد واحد شما هزینه کردی این ماشین را درآوردی، او بیست واحد هزینه کرده همین ماشین را درآورده. یعنی فرآیند تولید را خوب برنامه‌ریزی کردی. این مهم است. درست است؟ فرآیند تولید را، ما به او ایزو می‌‌دهیم. او ایزو می‌‌گیرد.

من به شما یک چیزی را عرض بکنم. در مکتب پروردگار عالم در نزد خداوند متعال، فرآیند مهم است یا استاندارد؟ به خدا قسم نود و نه درصد فرآیند مهم است، یک‌درصد استاندارد. من رفتم یک مدرسۀ اسلامی. می‌‌گوید بچه‌های ما اینقدر نماز خوب می‌‌خوانند. می‌‌گویم حالا نماز را بگذار کنار. می‌‌گوید حاج آقا نماز! حاج آقا نماز! مگر اسلام نماز! می‌‌گویم عزیز من، برنامه‌های مدرسه‌ات را به من بگو فدایت شوم. من ذوق نمی‌کنم یک دبستانی همه نمازخوان باشند. من می‌‌خواهم ببینم برای چی آمد نماز؟ گفت حاج آقا به میل خودشان. به میل خودش امروز می‌‌آید نماز می‌‌خواند، پس‌فردا هم به میل خودش نماز نمی‌خواند، میل‌اش تغییر خواهد کرد. گفتم می‌‌دانید بچه‌ها توی دبستان اگر از سر محبت به معلم بیایند نماز بخوانند این اصالت ندارد؟ باید از سر ادب بیایند. شما می‌‌گویید که ما همه‌چی را اینجا دلبخواهی کردیم. می‌‌گوییم بچه‌ها اینجا آزمایشگاه است هر موقع دلتان خواست بروید آزمایشگاه در را باز گذاشتیم اصلاً گذاشتیم دستگاه آزمایش را کنار. بچه‌ها اینجا چی، بچه‌ها دلتان خواست بیایید نماز. هوای نفس بچه‌ها را تقویت کردید، خب بچه می‌‌رود هم آزمایش می‌‌کند هم درس بهتر می‌‌خواند، بله بله، ولی بعداً کم‌کم همین هوای نفس. فعلاً تو هوای نفس را داری تقویت می‌‌کنی هوا حواست نیست! بعد نمرات بچه را نشان می‌‌دهید استانداردها را می‌‌بینی. خانواده را می‌‌خواهی خام بکنی برای اینکه نمرات بچه‌ات رفته بالا، بعد این بچه هوای نفس‌اش شده یک، یک چیزی.

اندیشمند هم بشود می‌‌رود اندیشه‌اش را در اختیار صهیونیست‌ها قرار می‌‌دهد، چون دلش می‌‌خواهد. هر زمان، تو بهش یاد دادی ببین دلت می‌‌خواهد. معلم‌ها توی مدرسه گفتند هر کاری دلت می‌‌خواهد. فقط خواهش می‌‌کنیم از دلت چیز خوب بخواهد. تو باید برعکس‌اش عمل می‌‌کردی. ما دلم می‌‌خواهد نداریم. بی‌ادبی است. این مدرسه آدابی دارد. هفت سال امام صادق فرمود در ادب باید سپری بکند. برای چی آمد نماز؟ می‌‌گوید حاج آقا ببین نماز خواند! می‌‌گویم آقا برای چی آمد نماز خواند؟ اِ به هر قیمتی که نمی‌شود که اِ! اِ! چه حرفی می‌‌زنی شما! برای چی آمد نماز خواند؟

 نود و نه درصد فرآیند مهم است، یک‌درصد استاندارد