خداوند، بی‌نیاز، قدرتمند و مهربان است. او نه تنها نیاز ندارد از قدرت خود علیه ما استفاده کند، بلکه از تمام قدرت خود به نفع ما و برای مهربانی کردن به ما استفاده می‌کند. کسی که بی‌نیاز است و مهربان، وقتی می‌بیند بنده‌ای به او نیاز دارد قطعاً از قدرت خود برای نجاتش استفاده خواهد کرد.
اگر عمیقاً به قدرت و مهربانی خدا ایمان داشته باشیم قوی می‌شویم و قوت قلب پیدا می‌کنیم. کسی که قوت قلب داشته باشد، نه‌تنها دیگران نمی‌توانند او را بترسانند بلکه از او خواهند ترسید و امواج قدرت روحی او که ناشی از قدرت خداست موجب می‌شود از او حساب ببرند.
اگر بتوانیم مهربانی خدا را در نعمات او ببینیم، آماده خواهیم شد مهربانی او را در بلاها و سختی‌ها هم مشاهده کنیم. اگر بتوانیم مهربانی و دلسوزی خدا را در دستورات او مشاهده کنیم، می‌توانیم عالی‌ترین لذت عالم خلقت را از قرائت قرآن ببریم و ببینیم که چگونه در آیه آیۀ قرآن به بندگان خود عشق می‌ورزند.
اگر مزۀ مهربانی خدا را بچشیم و از گرمای مهربانیش لذت ببریم دیگر هیچ لذت و منفعتی در نظر ما شیرین نخواهد بود. محبت خدا گرم‌کننده‌ترین محبت و بالاترین لذت است ولی ما معمولاً به جای درخواست اصل محبت و مهربانی خدا، دیگر نعمات و منافع را از خدا طلب می‌کنیم.
سکوت خدا و اینکه پشت پردۀ غیب ناظر ماست و عکس‌العمل‌های سریع و صریح به رفتارهای خوب و بد ما نشان نمی‌دهد موجب می‌شود مهربانی او را درک نکنیم و رحمت او برای ما ملموس نباشد. برای باور مهربانی خدا باید به تفکر پرداخت؛ مثلاً تفکر دربارۀ اینکه همۀ جهان را برای ما آفریده است.
اگر پدر و مادر به فرزندان خود در سال‌های کودکی مهربان باشند فرزندان آنها آمادۀ پذیرش و باور مهربانی خدا خواهند شد و می‌توانند بپذیرند که اولیاء خدا چقدر از پدر و مادر به آنها مهربان‌ترند. تربیت خانوادگی در ولایت‌پذیری و بندگی خدا نقش کلیدی دارد و در تربیت خانوادگی، محبت حرف اول را می‌زند.
خدا اصرار دارد ما به مهربانی او دائماً توجه کنم و آن را عمیقاً باور کنیم؛ به همین دلیل باید دائماً بسم الله الرحمن الرحیم بگوییم و هر کاری را با نام موصوف با رحمانیت پروردگار آغاز کنیم.
اگر امید به رحمت خدا داشتن در میان سختی‌ها دشوار است، توجه به رحمت خدا و شاکر بودن در میان نعمات خدا دشوارتر است. ما معمولاً در هنگام نعمت، از مهربانی خدا غفلت داریم و در میان سختی‌ها از رحمت خدا مأیوس می‌شویم. باید خودمان را به یادآوری نعماتش عادت بدهیم تا هنگام سختی‌ها ناامید نشویم و هنگام نعمت، مُنعِم را فراموش نکنیم.
نماز برای خودنمایی در برابر پروردگار است. او همۀ لحظات تو را دیده است و از احوال دلت هم خبر دارد، ولی اگر دوست داری تو را در بهترین وضعیت ببیند خود را در سر سجاده به خدا آنگونه نشان بده. یعنی خدایا از آنچه از من دیده‌ای درگذر و من را اینگونه ببین که در نماز در برابرت مؤدبانه ایستاده‌ام. خدا قبول می‌کند و حاضر است تمام بد بودن‌هایت را به خاطر خوب بودنت در نماز ندیده بگیرد.
اگر بعد از نماز، حالت بهتر می‌شود، پس تو می‌توانی با نماز به بهترین حال برسی. برای رسیدن به بهترین حال پس از نماز، اولاً باید قبل از نماز مراقب حالت باشی و با احترام و آرامش به سر سجاده بیایی و ثانیاً باید با توجه به خدا حال خوب خودت را در نماز حفظ کنی.
