مهمترین سرمایۀ ما دل ماست و علاقه‌های ما، مهمترین دارایی‌های ما هستند. باید ببینیم این سرمایه را کجا خرج می‌کنیم. باید این اصلی‌ترین دارایی خود را جایی سرمایه‌گذاری کنیم که لااقل ضرر نکنیم. اگر چیزی را دوست داشته باشیم که ارزشش را نداشته باشد، خودمان را ارزان فروخته‌ایم.
عبادت کار اصلی ما آدم‌ها است؛ بقیۀ کارها همه سرکاری هستند. برای رسیدن به این باور باید تفکر کنیم برای چه آفریده شده‌ایم؟ آیا جز برای ملاقات خدا خلق شده‌ایم؟ آیا بزرگترین واقعۀ زندگی ما ملاقات با خدا نیست؟ عبادت یعنی روبروی خود خدا بایستیم و در این باره بیندیشیم.
عید نوروز با عزاداری برای حضرت زهرا(س) منافات ندارد. اساساً محافل عزاداری‌های ما آنچنان که برخی تصور می‌کنند ماتم‌کده نیست، انسان در عزاداری اهلبیت(ع) نشاط پیدا می‌کند؛ نشاطی که در تفریحاتِ رایج نیست. پس اگر نشاط لازمۀ عید است، نشاط برآمده از محبّت اهلبیت(ع) زیباترین نشاط است.
سفر آدم را سبکبال بار می‌آورد و روح انسان را از مرداب شدن نجات می‌دهد. اگر بتوانیم در هر سفر به یاد آخرین سفر بی‌بازگشت خودمان باشیم و در کنار هر چمدان بستن، برای آخرت هم باری ببندیم و بیش از پیش آمادگی رها کردن وطن را پیدا کنیم خیلی بهتر خواهد شد. خدا کند آخرین سفرمان بی‌خطر باشد.
تمام داستان زندگی انسان در دوست داشتن خلاصه می‌شود. چیزهایی را دوست داریم که نداریم و به دنبال به دست آوردنشان هستیم، و چیزهایی را دوست نداریم که مجبور به تحملشان هستیم. باید قبل از آنکه بخواهیم به دنبال دوست‌داشتنی‌ها باشیم، تکلیف خودمان را با نحوۀ علاقه‌مند شدنمان روشن کنیم.
