آثار این زلزله از بین نمی‌رود؛ تا وقتی که خانه‌ها ساخته بشود. مردم ما دست به‌دست هم بدهند و به ساختنِ این خانه‌ها کمک کنند. اینجا مردمان خوبی هستند که بعضی از خانه‌های‌شان را ده سال طول کشیده تا ساخته‌اند اما خانۀ خود را در یک شب از دست داده‌اند.
آدم دوست دارد خوبی‌ها و رنج‌های خود را برای دیگران تعریف کند و یا آنها را از زبان دیگران بشنود؛ اما خدا دوست دارد شایستگی مصاحبت با او را پیدا کنیم، برای همین باید اینگونه گفتگوها را با دیگران کم کنیم! نباید دنبال آبرو پیش دیگران و گدای محبت دیگران باشیم، تا خدا قلب ما را پر کند.
جوان شیعۀ منتظر کسی است که برخی رفقای صمیمی‌اش از جوانان اهل‌سنت باشند. اینکه امام عسکری(ع) فرمود: «همۀ» دل‌ها را به ما علاقمند کنید، منظور جوانان شیعه نبوده، بلکه منظور جوانان اهل‌سنت بوده. «جُرُّوا إِلَیْنا کُلَّ مَوَدَّة»(تحف‌العقول/488)
اگر بنا باشد خانه‌سازی با روال اداریِ مرسوم انجام شود، مردم در سرما از بین می‌روند/ هم به کمک مردم احتیاج هست و هم به اقدام قوی و جهادگرانۀ دولتمردان/ اگر دولتمردان-نعوذبالله- در کمک‌رسانی کوتاهی کردند، خبرنگارانِ مردمی گزارش دهند/ مدیران بدانند که خودِ مردم بر رفتار آنها نظارت می‌کنند و انتظار دارند زخم‌ها التیام پیدا کند/ به‌دلیل شدت سرما، وسایل گرمایشی(خصوصاً برقی) مورد نیاز است/ با کمک به هموطنان زلزله‌زده، ایمان و جوانمردی و اخلاق‌مان را به اثبات برسانیم.
دنیا محلّ زندگی کودکانۀ انسان است، آدم‌ها معمولاً پس از مرگ بالغ می‌شوند. کسانی که قبل از مرگ بالغ می‌شوند، کودکی دیگران را می‌بینند و رنج می‌برند
به نظر می‌رسد سرعت زمان ثابت نیست و به میزان غفلت ما بستگی دارد. کسی که ذاکر خدا و انسان باتوجهی است، زمان برای او کُند حرکت می‌کند و بابرکت می‌شود؛ کسی که از خدا غافل است زمان برای او با سرعت بیشتر عبور می‌کند، وقت‌هایش هرز می‌رود و فرصت استفاده از همان مقدار اندک را هم پیدا نمی‌کند
دلسوزی مادران باید موجب خودساختگی و سخت‌کوشی کودکان بشود و الّا دلسوزی مادران موجب راحت‌طلبی و هواپرستی فرزندان خواهد شد. تدبیر پدران باید موجب ایجاد تدبیر در فرزندان بشود و الّا فرزندانی منفعل و فرمان‌گریز تربیت خواهند کرد
