بنا بود مصرف «ترس» در انسان این باشد که از همۀ خطرها بترسد و مانند کودکی که به مادر پناه می‌برد، به خدا پناه ببرد و سپس با تکیۀ به او از چیزی نترسد، اما هم از خطرات اصلی حیات نترسیدیم و هم هر گاه ترسیدیم به خدا پناه نبردیم؛ حالا از پناه بردن به خدا می‌ترسیم یعنی نمی‌توانیم به او توکل کنیم.
باید باور کنیم می‌توانیم با خدا رفیق باشیم و انس بگیریم؛ باور کنیم می‌توانیم با او گفتگو کنیم و یک رابطۀ عاشقانه و دو طرفه را با او احساس کنیم. مشکل ما این است که با خدا مثل غریبه‌ها ارتباط داریم و دنبال برقراری ارتباط دوستانه با خدا نیستیم. تصورمان از خدا یک تصور رسمی، خشک و بی روح است.
انسان می‌تواند خود را تغییر دهد و برای پیدا کردن این قدرت تغییر، آفریده شده است. اصلاً به خاطر ارزش این تغییر است که ناقص آفریده شده است. اما جالب است که معمولاً ما به جای خودمان، فقط می‌خواهیم دیگران را تغییر بدهیم و به جای برطرف کردن نقائص خودمان، فقط نقائص محیطمان را برطرف کنیم.
آخرین منزل حیات و حرکت انسان، لذت بردن است. با این تفاوت که اگر از چیزهای بی‌ارزش لذت ببری، متوقف می‌شوی و اگر از امور با ارزش لذت ببری، آغاز شکفتن و پویایی است. لذت مانند محبت است؛ از هر چیزی لذت ببری، شبیه همان خواهی شد.
در آینده هیچگاه فرصت کافی برای جبران گذشته نیست. فردا اگر فرصتی باشد برای تکمیل و اصلاح امور همان روز هم کم است. پس هیچ وقت برای جبران عقب‌ماندگی‌ها روی فردا حساب نکن. در عوض برای فردا به صورتی برنامه‌ریزی کن که گویی از امروز کمتر وقت داری. پس بخشی از کار فردا را امروز انجام بده.
در اطراف ما هیچ پدیده‌ای وجود ندارد که پیامی برای ما نداشته باشد. تمام صحنه‌هایی که ما در آنها زندگی می‌کنیم طراحی شدۀ دست کارگردان عالم هستی است؛ نه بی‌حکمت چیده شده‌اند و نه بی‌دلیل برچیده می‌شوند. بهترین سرگرمی انسان کشف معمای حکمت صحنه‌ها و درک پیام‌های پدیده‌هاست.
فردایی که علاقه‌هایت یا سرد می‌شوند و یا تغییر خواهند کرد و احساساتت منطقی‌تر و معقول‌تر خواهند شد و عجله‌هایت به آرامش و صبر تبدیل می‌شوند را در نظر بگیر، و از همین الان به تعدیل خودت بپرداز و آرام‌تر دربارۀ هرچیزی قضاوت کن و صبورانه‌تر و عاقلانه‌تر رفتار کن.
اگر کسی به شما قولی داد، وفایش را از خدا بخواه. اگر کسی به تو خیانت کرد، جبرانش را از خدا بخواه. اگر کسی به شما خدمتی کرد، تشکرش را از خدا بکن. البته از خود افراد هم وفا و جبران بخواه، و از خود افراد هم تشکر بکن. ولی همیشه طرف اصلی خودت را خدا بدان که تو را دوست دارد.
کوتاه بودن عمر گل در محبوبیت آن مؤثر است. کم بودن مقدار طلا در قیمتی بودن آن مؤثر است. انسان همیشه به دنبال اشیاء نایاب و کمیاب است. غافل از اینکه نایاب‌ترین موجود در عالم، آدم خوب است. بیایید به جای پیدا کردن اشیاء کمیاب، خودمان از اشخاص نایاب بشویم.
شیطان به صورت مداوم، یا انسان را مأیوس می‌کند یا مغرور. فکر و ذکر دائمی شیطان قرار دادن انسان در یکی از این دو حالت است. وقتی مأیوس می‌کند، نمی‌گذارد آدم حرکت بکند. وقتی مغرور می‌کند، انسان را به شتابزدگی و بی‌دقتی دچار می‌کند. و در هر دو صورت آمار اشتباهات انسان افزایش پیدا می‌کند.
