محبت داشتن به دنیا طبیعی است اما توانایی دل کندن از دنیا هم طبیعی است به دلیل اینکه انسان با دنیاطلبی شروع می‌کند ولی نمی‌تواند در دنیادوستی باقی بماند. باید دید دنیا برای هرکسی کی و چگونه به پایان می‌رسد و انسان از آن دلزده می‌شود. بعضی‌ها با تحمل رنج، از دنیا دلزده می‌شوند، بعضی‌ها با تفکر در آخرت و ... .
حرص ما به مادیات نمی‌گذارد از معنویات بهره ببریم. مادیات ما تضمین شده است و در وقت خودش به دست ما خواهد رسید. ما فقط باید فکر کسب معنویات باشیم، چون مادیات را به اندازۀ تقدیر به ما می‌دهند ولی معنویات را به اندازۀ تقاضایمان به ما خوهند داد. حداقل تلاش برای مادیات کافی است، اما تلاش برای معنویات تمامی ندارد.
نماز پیوندی است میان گذشتۀ حیات انسان با آیندۀ آن. در نماز یادآوری می‌کنی از کجا آمده‌ای و به کجا خواهی رفت. در نماز به یاد می‌آوری عدم بوده‌ای و دیگر هرگز معدوم نخواهی شد. نماز به یادت می آورد از خاک سر برآورده‌ای و به خاک سر خواهی گذاشت.
دین بیشتر از آنکه از مقولۀ نقل و روایت باشد، از مقولۀ درک و درایت است. به همین دلیل معصوم(ع) فرموده اند: «علیکم بالدرایة لا بالروایة». بدون تفکر نمی‌شود دیندار شد و بدون تحلیل نمی‌شود دیندار باقی ماند. هرچه نور است برای قرآن و روایات معصومین(ع) است، ولی تفکر آن چشم بینایی است که این نور را می‌بیند.
قصۀ دنیا این است که یا تو باید رنج دیگران را ببری یا دیگران باید رنج تو را ببرند. اگر تو رنج دیگران را تحمل کنی، بهتر از آن است که دیگران رنج تو را تحمل کنند. چون اگر کسی را رنج ندهی، شادی‌هایی به تو خواهد رسید که رنج دیگران را برایت قابل تحمل‌تر خواهد کرد.
بازی‌ها و سرگرمی‌ها را باید جدی گرفت؛ چون سرگرمی‌های ما، تعیین‌کننده‌ترین بخش‌های زندگی ما هستند. آنقدر که ما در هنگام تفریحات و سرگرمی‌ها تحت تأثیر قرار می‌گیریم، کارهای جدی در ما تأثیرگذار نیستند. چون معمولاً سرگرمی‌ها را با میل خودمان انتخاب می‌کنیم و با لذت به سراغ آنها می‌رویم. خوش به حال کسانی که سرگرمی‌شان قرآن است.
ما در نهایت به نزد خداوند متعال بازخواهیم گشت و مستقیماً در محضر او قرار خواهیم گرفت. این یک اتفاق نیست، این سرنوشت ماست. سرنوشتی که کافی است روزانه کمی دربارۀ آن فکر کنیم. آنگاه خواهیم دید چه تحولات عمیقی در ما پدید خواهد آمد.
کمتر کسی باور می‌کند لذت‌های اندک گناه، انسان را از چه مواهب ارزشمندی که لذتشان به مراتب بیشتر از لذت گناه است، بازمی‌دارد. اگر خودمان هم کمی فکر کنیم، متوجه می‌شویم گناه، لذت اندکی دارد و لذائذ معنوی بسیار شیرین‌تر از هر لذتی است.
