خیلی زشت است که مؤمن، تفریح معنوی در طبیعت نداشته باشد!/ چرا پیامبر(ص) خانۀ کعبه را رها می‌کرد و برای عبادت به کوه می‌رفت؟/ امام هادی(ع) مسیر رشد و نموّ شخصیت پیامبر(ص) را در طبیعت توصیف می‌کند و این راهی است که برای همه باز است/ یک ویژگی مؤمن اینست که با طبیعت عشق‌بازی می‌کند و بهرۀ معنوی می‌برد/ آدم باصفا از طبیعت بکر که تسبیح‌گوی خداست لذت معنوی می‌برد
اگر کمی آرام باشیم و شاکر، و اگر تا نیازهایمان برطرف شد از درِ خانۀ خدا فرار نکنیم، کم‌کم احساس نیازمان به خودِ خدا بیدار می‌شود. بلوغِ معنوی، بیداریِ حس نیاز به خداست.
ببینید در اوقات فراغت اولین کاری که به ذهنتان می‌آید چیست؟ برخی هوس‌بازتر می‌شوند و برخی مهربان‌تر؟ شما چطور؟/ انسان در دو وقت «سختی» یا «فراغت»، ضمیر و باطنش را آشکار می‌کند/ علی(ع): فراغت برای افراد معمولی زمینۀ هوس‌بازی است/ دین با بازی و سرگرمی مخالف نیست، با «کم لذت بردن» مخالف است/ کسی که دون‌همت و دنبال لذت‌های کم باشد، موقع فراغت، ضمیر خود را نشان می‌دهد/ بعضی‌ها موقع بیکاری، سراغ فعالیت‌های ناب و کم‌یاب -مثل خدمت به دیگران- می‌روند/ بعضی‌ها وقت فراغت سراغ محاسبه نفس می‌روند؛ لااقل در ایام نوروز این‌کار را انجام دهیم
احساس نیاز به خدا فرق دارد با اینکه نیازهایمان را نزد خدا ببریم. فلسفۀ دعا و اظهارِ نظر درِ خانۀ خدا این بوده است که احساس نیازِ ما به خودِ خدا بیدار شود.
اگر قدرت خیال نبود این همه آیاتِ توصیف بهشت و جهنم نازل نمی‌شد، اما صد حیف که خیالِ ما محدود به دنیای فانی است نه عالم باقی که به سویش می‌رویم.
هر چه به سمت خیال‌پردازی برویم از واقع‌بینی فاصله می‌گیریم، ولی نباید با غرق شدن در واقعیت‌های تلخ، خیال تغییر و غلبه بر واقعیت‌ها را از دست بدهیم.
آدم‌هایی که به نظم رفتاری عادت دارند، فرصت برای خیال‌پردازی‌های بی‌بندوبار در افکار خود پیدا نمی‌کنند و آدم‌های خیال‌پرداز قدرت منظم شدن ندارند.
خیال‌پردازی مثبت فرصتی برای رهایی از محدودیت‌ها و تلخ‌کامی‌هاست؛ ولی خیالِ بدون فعالیت و بدون امید به قدرت و رحمت خدا، از چاله به چاه افتادن است.
