اگر هنگام مناجات با خدا دائماً از خودمان و رنجها یا بدیهایمان صحبت کنیم کمتر آرامش خواهیم یافت. ولی اگر از خوبیها و اسماء حسناء خدا یا خوبیهای اولیاء خدا صحبت کنیم، آرامش و نور بیشتری به ما خواهد رسید. جوشن کبیر، زیارت جامعه و دعای ندبه سرشار از ذکر خدا و اولیاء خدا هستند.
نمیتوانم زبان و چشمم را کنترل کنم! + راه سادۀ درمان
بدترین کار فرهنگ و فکر غربی این است که بشر را به حداقلی از حیات قانع میکند و اجازۀ پرواز به او نمیدهد؛ بیدینی و فساد از همین جا آغاز میشود.
قضاوت نکردن دربارۀ دیگران یکی از مهمترین عوامل آرامش روحی در یک جامعه است. در یک جامعۀ دینی باید این عامل بیشتر باشد ولی معمولاً کمتر است.
چرا بعضیها ضعف آمریکا را باور نمیکنند؟
«مؤمن به طاغوت» ممکن است اهل نماز و روزه هم باشد!
انسان اسیر علاقههاست و از پاسخ دادن به علاقههای خودش سیر نمیشود. از یک علاقه به علاقهای دیگر سِیر میکند، ولی دست از تلاش برای رسیدن به علاقههایش بر نمیدارد. و این بد نیست. فقط لازم است سطح علاقههایش را بالا ببرد.
در هیچ مکتب و مرامی به اندازۀ دین ما به جان انسان ارزش داده نشده است. خداوند در قرآن میفرماید: جان هر انسان معادل ارزش جان کل انسانهاست.
حداقل مهربانی احوالپرسی است و حداکثر مهربانی در فهمیدن احوال دیگران و مراعات آنهاست. مشغول خود بودن و خودبینی مانع فهمیدن احوال دیگران است.
دلنشینترین محبت و عشقبازی، محبت به امام زمان(ع) است. امتحان کنید. کمی توجه به همان محبتی که به حضرت داریم، این تجربه را به ما خواهد داد.
یک روز در خانه با پسرم مشغول توپبازی بودم که وقت اذان شد. به او گفتم:
- خُب، الان اذان گفتند، باید بروم نماز بخوانم.
- اِی بابا؛ بیا ادامه بدهیم!
- نه دیگه، الان اذان شده باید بروم نمازم را بخوانم. بعد میآیم ادامه میدهیم.
- من هم بیایم؟!
