۹۳/۱۲/۰۶

مستندات | آیت الله بهجت | چرا نسبت به گرفتاری دیگر مسلمانان لااقل حال دعا و توسل هم نداریم؟

شناسنامه

• عنوان: دعا برای ابتلائات مسلمانان
• منبع: کتاب در محضر بهجت، ج3، ص229، نکتۀ1680

در روایت آمده است:

«ثَلاثُ لا یُطیقُها لا [تُطیقُها] هذِهِ الأُمَّةُ... اِنصافُ النّاسِ مِن نَفسِهِ.»

سه چیز است که این امت طاقت تحمل آن را ندارد... رعایت انصاف نسبت به مردم در رابطه با خود.

اکنون مردم عراق و شیعیان به ظلم صدام و آمریکا و متّحدانش گرفتارند، و بلا و آتش بر سرشان می‌بارد. اگر ما خود را به جای آن‌ها بگذاریم، کأنّه بلا بر سر ما می‌بارد. آن‌ها نه مقرّی ندارند و نه مفرّی. معاش هم ندارند، و در سرای خود بدون نفت و آب و برق و نان هستند. آیا درست است مسلمان‌ها این‌گونه مبتلا و گرفتار باشند و ما غافل باشیم و دست روی دست بگذاریم و حتّی حال دعا و توسل هم نداشته باشیم؟!

مگر صاحب کار یکی نیست، مگر امور ما و آن‌ها به دست یکی نیست؟! پس چرا به او متوسل نمی‌شویم و در رفع مشکلات و شداید و بلاها از او استمداد نمی‌کنیم و او را نمی‌خوانیم؟!

اگر امروز ما در مصایب آن‌ها شریک نباشیم، یعنی این که فردا هم اگر ما گرفتار شدیم، شما هم در مصایب با ما شریک نباشید!

بله، مسلمانان به فکر همدیگر نشدند، لذا کفّار در فکر آن‌ها شدند و برای تفرقه میان آن‌ها و تسلّط بر آن‌ها و منافع آن‌ها و تسلّط بر آن‌ها و منافع آن‌ها نقشه کشیدند و از راه‌های گوناگون و بیشتر از راه تطمیع، آن‌ها را به دام‌های خود گرفتار نمودند و اسیر خود کردند.

جهان اسلام و مسلمان‌ها با داشتن اسلام چه احتیاجی به دیگران دارند؟! و قرآن با وجود اهل قرآن، یعنی عترت و اهل بیت ـ علیهم السّلام ـ چه نیازی به مبلّغ و مفسّر دیگر دارد؟!