۹۴/۰۳/۰۶

متن:

«وَ لاَ الَّذی اَسآءَ وَاجْتَرَءَ عَلَیکَ وَلَمْ یرْضِکَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِکَ یا رَبِّ یا رَبِّ یا رَبِّ».

 بکّایین، گریه‌کنندگانی که در تاریکی مشهور شدند بیش از همۀ ابناء بشر گریه کردند چند نفرند. یکی خود حضرت آدم، یکی حضرت یحیی پیامبر، یکی امام زین‌العابدین که معلوم است برای حسین گریه کردند. خیلی از اوقات فکر می‌کنم دربارۀ گریه‌های طولانی حضرت آدم هزاران سال گریه کردند، زمین را با اشک چشم خودشان آبیاری کردند. دربارۀ گریه‌های طولانی حضرت آدم روایات فراوانی هست. گویی تمام شغل ایشان بعد از وجودشان روی زمین هبوط‌شان، دیگر تنها مشغلۀ‌شان گریه بوده و ناله‌زدن درِ خانۀ خدا.

 وقتی فکر می‌کنم ایشان در محضر خدا در بهشت برین بودند و بهشت و رضوان الهی و خانۀ خدا را درک کرده بودند، «فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ»، همجواری با پروردگار عالم را درک بوده بودند. چه‌جور می‌توانستند فراق خدا را تحمّل کنند؟ آن دلگرفتگی و غم حضرت آدم را هر کسی بفهمد، دیگر درِ خانۀ خدا گریه‌کن خواهد شد. دیگر اشکش همیشه درِ خانۀ خدا جاری خواهد شد. خدایا درست است ما بهشت برین نبوده‌ایم و هبوط به زمین بعد از رضوان تو نداشتیم، اما هر کدام از ما یک عالم باصفا و نیالوده‌ای داشتیم، پا به سنّ تکلیف گذاشتیم، قدم به قدم از هوای نفس‌مان تبعیّت کردیم، از تو فاصله گرفتیم. هر کدام از ما حق دارد دلمان تنگ بشود برای آن لحظه‌های نورانی با صفایی که لااقل فاصلۀ کمتری با تو داشتیم. لااقل فاصلۀ‌مان از تو اینقدر زیاد نبوده. خوش به حال کسی که دور شدن خودش را از خدا تجربه کند احساس کند. نه دور بودن، دور بودن اشک آدم را جاری می‌کند، غم به دل انسان نمی‌آورد. هر کسی اول نزدیک باشد بعد دور بشود بیچاره است، شبانه‌روز گریه خواهد کرد. خدا کند این شب‌ها لااقل شیرینی آن دورانی که به خدا نزدیک‌تر بودیم در خاطرۀ ما احیا بشود دلمان از دور شدن از خدا بگیرد.

 «بِکَ عَرَفْتُک وَ اَنْتَ دَلَلْتَنی عَلَیک...»