کلیپ تصویری | مناجاتی با امام حسین(ع) ...
شاید به این دلیل رهبر انقلاب از اربعینیها خواستند پیش امام حسین شکوه کنند از این دوری ...
شاید به این دلیل رهبر انقلاب از اربعینیها خواستند پیش امام حسین شکوه کنند از این دوری ...
باید در محبت خدا به حدی برسیم که بتوانیم از عبادت و مناجات لذت ببریم...
وقتی از ما بپرسند «کارها دست کیست؟» معمولاً میگوییم «همهچیز دست خداست» اما چرا این معارف توحیدی در قلب ما-آنطور که باید و شاید- جاری نمیشود که موجب اشک و مناجات شود و شدیدترین محبت در دل ما نسبت به خدا ایجاد شود؟ چون ما معمولاً به اسباب و علل، خیلی بها میدهیم و نقش خدا را فراتر از اسباب و علل و حتی فراتر از نقش خودمان، نمیبینیم!
انسان در اثر بلوغ معنوی، یک احساس وابستگی به خدا پیدا میکند، شبیه وابستگیِ یک کودک به پدر و مادرش. با این تفاوت که احساس نیاز انسان به پروردگار، بسیار شدیدتر است و با نوعی تضرع، احساس تقصیر، احساس ذلت و فروتنی همراه است.
ما این معما را باید در ذهن خودمان، یکبار برای همیشه حل کنیم که «آیا واقعاً درِ خانۀ خدا رفتن، اینقدر زاری دارد که أمیرالمؤمنین(ع) موقع مناجات و دعا، اینچنین درِ خانۀ خدا ناله میزدند؟» تضرع برای ما عوام، معمولاً در بلا رخ میدهد، اما برای اهل معرفت و اولیاء خدا، تضرع نتیجۀ شدت معرفت، شدت علاقه و شدت حسرت نسبت به مقامات عالی قرب است.
وقتی خدا همۀ حرفها و نیازهای ما را-قبل از اینکه مطرح کنیم و از او بخواهیم- میداند، پس چرا علی(ع) در این مناجات، اینقدر اصرار دارد که «خدایا دعای مرا بشنو»؟ ایشان در واقع میخواهد شدت اصرار خودش را اعلام کند و بگوید: «خدایا با اینکه میدانم از همۀ احوال و خواستههایم خبر داری، ولی باز هم متضرعانه درِ خانۀ تو میآیم و از تو تقاضا میکنم و اصرار دارم که با تو حرف بزنم...»
مناجات شعبانیه یک دعای بیمقدمه است و حداقل یکسری از آداب دعا-که با مقدمات طولانی از ذکر پروردگار، همراه است- در این مناجات، چندان رعایت نشده است. ولی آدم وقتی میخواهد این مناجات را شروع کند، انگار باید برود و مقدماتش را در دل خودش فراهم کند و بعد، با یک دل پُر از غصههای مناجاتی-که شیرینترین حالات انسان هستند- بیاید و این مناجات را آغاز کند.