سلام بر ابراهیم/ من مبلغ این کتاب هستم

مدت: 7 دقیقه |دریافت با کیفیت: [پایین(952KB) | متوسط(2.37MB) | خوب(4.69MB)]

متن:

حضرت آیت الله العظمی بهجت می‌فرمودند که از صدها کلاس اخلاق بالاتر این است که انسان زندگی خوبان را مطالعه کند. کتاب سلام بر ابراهیم. که نویسندۀ محترم کتاب می‌فرماید وقتی که کتاب را تمام کردم استخاره بلد نبودم، مراجعه به قرآن تمرین نداشتم ولی قرآن را باز کردم خدایا اسم این کتاب را چی بگذارم؟ اولِ صفحه آمد سلامٌ علی ابراهیم.

 بنده هر چی مرور کردم این کتاب را که گزیده‌ای از خاطرات ایشان را بگویم، دیدم واقعاً حیف است. انگار حقّش ادا نمی‌شود که هیچ یک مقدار تخریب می‌شود این شخصیت و چهرۀ نورانی وقتی که من بخواهم ایشان را توضیح بدهم.

 شهید ابراهیم هادی نه عالم دینی بود که ما بگوییم که جوان‌ها می‌گویند خب او طلبه بوده ما با او فرق می‌کنیم، نه جزو فرماندهان جنگ به معنای خاصّ کلمه به حساب می‌آید و سرداران نازنین دفاع مقدس که بگوییم که خب اینها جزو بزرگ‌ترهای جامعه بودند. واقعاً یکی از میان مردم بود. اگر کسی می‌خواهد یک نمونۀ نسل انقلاب را ببیند، باید به پابوس شهید ابراهیم هادی برود.

در دوران دفاع مقدس جوان شاخص تهرانی کیست جز ابراهیم هادی؟ با ساک دستی و هیکل ورزشکاری به سمت زورخانه داشته می‌رفته، رفقایش خب در دوران جاهلی است دیگر به قول معروف، می‌گویند دو تا دختر محل دنبال تو افتاده بودند و از تو داشتند حرف می‌زدند. ماشاءالله خوب دلبری می‌کنی. می‌گویند از فردا شهید ابراهیم هادی ساک ورزش دیگر برنمی‌دارد و لباس ورزشی‌هایش را می‌گذارد توی یک مشمّا. یک پیراهن گشاد می‌پوشد می‌اندازد روی شلوارش و یک شلوار باز هم گشاد و درب داغون، که همۀ جوان‌ها حیف‌شان می‌آمده. بهش می‌گویند بابا تو چرا این‌جوری لباس می‌پوشی؟ همه آرزو دارند این هیکل را داشته باشند یک لباسی داشته باشند که نشان بدهد! گفته نمی‌خواهم من عامل انحراف ذهن جوان‌های دیگر بشوم.

 نریشن، خاطراتی از شهید ابراهیم هادی: «در روزهای اول جنگ در سرپل ذهاب به ابراهیم گفتم برادر هادی حقوق شما آماده است، هر وقت صلاح می‌دانی بیا و بگیر. در جواب خیلی آهسته گفت، شما کِی می‌روی تهران؟ گفتم آخر هفته. بعد گفت سه تا آدرس را می‌نویسم، تهران رفتی حقوقم را درِ این خانه‌ها بده. من هم این کار را انجام دادم. بعدها فهمیدم هر سه از خانواده‌های مستحق و آبرودار بودند. از جبهه برمی‌گشتم، وقتی رسیدم میدان خراسان دیگر هیچ پولی همراهم نبود. به سمت خانه حرکت کردم، اما مشغول فکر بودم. الآن برسم خانه همسرم بچه‌هایم از من پول می‌خواهند. تازه اجاره خانه را چه کنم؟ به چه کسی رو بیندازم؟ خواستم بروم خانۀ برادرم، اما او هم وضع خوبی نداشت. سر چهارراه عارف ایستاده بودم با خودم گفتم فقط باید خدا کمک کند، من اصلاً نمی‌دانم چه‌کار کنم. توی همین فکر بودم. یهو دیدم ابراهیم سوار موتور آمد پیش من. خیلی خوشحال شدم. تا من را دید از موتور پیاده شد. من را تو آغوش کشید و چند دقیقه‌ای با هم صحبت کردیم. وقتی می‌خواست برود از من پرسید حقوق گرفتی؟ گفتم نه هنوز نگرفتم، ولی مهم نیست. دست کرد توی جیب و یک دسته اسکناس درآورد. گفتم به جان آقا ابراهیم نمی‌گیرم خودت احتیاج داری. گفت این قرض الحسنه است، هر وقت حقوق گرفتی پس می‌دهی. بعد هم پول را داخل جیبم گذاشت و سوار موتور شد و رفت. آن پول خیلی برکت داشت، خیلی از مشکلاتم را حل کرد. تا مدتی مشکلی از لحاظ مالی نداشتم. خیلی دعایش کردم. آن روز خدا ابراهیم را رساند. مثل همیشه ابراهیم حلّال مشکلات بود.»

 یک سحری تصمیم می‌گیرد در یک جای بحرانی برود اذان بگوید. همه بهش می‌گفتند آخر الآن اذان گفتنت چرا آمده؟! و دلیلش را برای هیچ‌کس توضیح نمی‌دهد. این عراقی‌ها با فرماندۀ‌شان تسلیم شده بودند. می‌گویند شما چرا تسلیم شدید؟ می‌گویند این کی بود که اذان گفت؟ بله یک نفر گفت. شما تیر زدید بهش. گفته بودند ما به خاطر اذان او تسلیم شدیم. مفصّل داستان را بخوانید.

من مبلّغ این کتاب هستم