۹۴/۰۵/۱۵

متن:

«وَحَفِظْتَنى فِى الْمَهْدِ طِفْلاً صَبِیّاً وَرَزَقْتَنى مِنَ الْغِذآءِ لَبَناً مَرِیّاً وَعَطَفْتَ عَلَىَّ قُلُوبَ الْحَواضِنِ».

گاهی هم می‌توانی مثل بچه‌ای که مادرش باهاش قهر کرده، هی مادر بهش نگاه نمی‌کند، بچه می‌آید خودش را روی دامن مادر می‌گذارد. آرام‌آرام نگاه می‌کند مادر را مادر رویش را برمی‌گرداند. صدا می‌زند مادر! یادت است چه‌جور من را کوچک‌تر بودم بغل می‌گرفتی؟ یادت است چه‌جور تا صبح برایم بیدار می‌ماندی؟ یادت است چه‌جور دست و صورتم را می‌شستی؟ مادر هر روز داری برایم غذا درست می‌کنی من که از دلت خبر دارم، چرا رو برمی‌گردانی از من؟ اگر یک بچه‌ای شروع کند به خدا هیچ مادری طاقت نمی‌آورد بچه دو سه جمله نگفته بچه‌اش را بغل می‌گیرد. به خدا خدا مهربان‌تر از همۀ مادرهاست!

 یادت است خدا چه‌جور من را در دوران کودکی بزرگم کردی؟ حالا می‌خواهی رویت را برگردانی؟ اگر تنهایی آمده بودم درِ خانه‌ات می‌توانستی اعتنا نکنی، اما حالا دیگر جلوی جمعیت زشت است! نه من رویَم می‌شود دست‌خالی برگردم، نه تو رویت می‌شود ردم کنی. دیگر هر دویمان گیر افتادیم.

«وَعَطَفْتَ عَلَىَّ قُلُوبَ الْحَواضِنِ...»