۹۴/۰۵/۲۲

متن:

«الَّذى لَهُ یَسَّرْتَنى وَفیهِ اَنْشَاءْتَنى وَمِنْ قَبْلِ ذلِکَ رَؤُفْتَ بى بِجَمیلِ صُنْعِکَ وَسَوابِـغِ نِعَمِکَ»؛ لطافت روح حسین و آزادی دل او از همۀ غم‌های ناچیز عالم را ببینید. کسی که بخواهد با خدا این‌جوری حرف بزند، بنشیند ذره ذره نعمات را از زمانی که نبوده تا زمانی که بوده و به حساب نمی‌آمده بشمارد، قبل خودش را بخواهد مالامال از محبت خدا کند به‌خاطر آن نعمات، زمانی که در رحم مادر بوده قبل از آن، بعد از آن، یک به یک بنشیند نعمات را بشمارد و کسی که بخواهد با یک همچین اذکاری مستی کند خودش را درِ خانۀ خدا در مهر او غرق کند. یک همچین آدمی اول باید از همۀ حاجات و همّ و غمّ دنیایی خلاص بشود. به خدا هر کدام‌تان که حاجت دارید که همۀ‌مان محتاجیم. از همان وقتی که حرکت کردیم خدا همۀ حاجاتَت را با یک نگاه مهربانی نگاه کرده. خودش حاجاتَت را ساخته. وقتش که شد حاجاتَت را هم بر زبان جاری خواهی کرد. ولی یک لحظاتی از آن حاجات فارغ شو بیا بنشین خدا را تماشا کن. هی بهش بگو تو چقدر مهربان هستی، عزیز دلم، چقدر من را نوازشم کردی، چقدر من را آرام‌آرام پرورش دادی، سال‌های زیادی برایم نقشه کشیدی من این را بسازمش.

«فابْتَدَعْتَ خَلْقى مِنْ مَنِىٍّ یُمْنى وَاَسْکَنْتَنى فى ظُلُماتٍ ثَلاثٍ».