۹۴/۱۰/۱۰

متن:

«یَا مَنْ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ سَبِیلُهُ یَا مَنْ فِی الْآفَاقِ آیَاتُهُ»

 چه محرومیت عظیمی به خودم دادم، چه خودم را بیچاره کردم به خاطر دو روز دنیای ناقابل. هر چی از خوبی تو می‌گویم بیشتر غصه‌ام می‌شود. خوش به حال این بچه‌ها همه با تو همیشه بودند، غصه‌های منِ خاک بر سر را ندارند. کسی دو روز از تو دور بشود جایش است از غصه دق کند بمیرد، عزیزم دلم! خوشگل‌ترینم!

 همۀ ذرات عالم تو را نشان می‌دهند! من به سوی دیگری می‌روم، من چه بیچاره‌ای هستم! شب و روز من را به سوی تو می‌کشند، من از تو فرار می‌کنم. خب غصه‌دارتر از من کیست در عالم که از خدای خودم فاصله گرفتم؟! کاش راهم نداده بودی تو را ندیده بودم! وقتی تو را ببینم تازه غصه‌هایم رو می‌آید، دوست دارم سرم را روی زانوهایت بگذارم گریه کنم مولای من!  «یَا مَنْ فِی الْقِیَامَةِ مُلْکُهُ یَا مَنْ فِی الْحِسَابِ هَیْبَتُهُ یَا مَنْ فِی الْمِیزَانِ قَضَاؤُهُ یَا مَنْ...»