۹۷/۰۸/۳۰

کلیپ تصویری | یک راه حل عملی برای اینکه احساس تنهایی نکنیم

• تولید: بیان معنوی
• مدت زمان: 04:18 دقیقه​​
• منبع: چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟

• 04:18 دقیقه | دریافت با کیفیت | پایین(8 مگابایت) | متوسط(39 مگابایت) | بالا 100 مگابایت) | صوت))
• (آپارات)

متن:

  انسان در دنیا تنهاست. انسان در دنیا غریب است. ولی معنایش این نیست که خدا را ندارد، معنایش این است که فقط خدا را دارد!

  ما انسان‌ها کلاً موجودات تنهایی هستیم. این احساس تنهایی حال آدم را بد می‌کند. این احساس تنهایی موجب می‌شود که آدم سوءظن پیدا بکند نسبت به محیط خودش، جهان خودش و فکر کند واقعاً کسی حمایتگر از او نیست. وقتی یک نفر از همه یک جورهایی تنهایی دید بُرید از همه، دیگر این آدم نسبت به فضای موجود، جهانی که دارد درش زندگی می‌کند بدبین می‌شود. شما این وسط بهش بگویی به خدا توجّه کن خدا به تو مهربان است خیلی سختش است بپذیرد. با اینکه این غربت ما در دنیا باید ما را می‌کشاند به سمت پروردگار عالم و با خدا تنهایی خودمان را از بین می‌بردیم. با اینکه این غربت یک فرصتی است که مشغول همدیگر نشویم، مشغول خدا بشویم. ولی انسان‌ها این وسط می‌مانند.

ما برعکس اینکه توی دنیا اگر تنهایی‌مان را حس کردیم باید برویم با خدا پیوند بخوریم و خدا را تنها پاسخ دهندۀ تنهایی خودمان ببینیم، برعکس اینجوری است که یک دفعه‌ای وقتی تنهازده می‌شویم، از تنهایی دچار رنج می‌شویم دیگر می‌زنیم به سیم آخر می‌گوییم هیچ‌کس ما را دوست ندارد.

چی‌کار کنیم ما وقت‌هایی که توی حادثه‌ها تنها می‌شویم تنهایی‌مان عامل کفرمان نشود؟ تنهایی‌مان عامل انکار مهربانی خدا نشود؟ تنهایی‌مان عامل احساس اینکه پشتیبان نداریم نشود؟ چی‌کار کنیم؟ تمرین تنهایی بکنیم و برای تمرین تنهایی هم نماز شب را توصیه کردند. بلند شو تنها، «الهی مَن لی غَیرُک»؛ این تنهایی داوطلبانه، این تنهایی برنامه‌ریزی شده، انگار تمرین می‌دهد به آدم، آدم در تنهایی‌هایش خدا را از دست ندهد. انگار یک عملیات باور خدا با من هست، خدا من را تنها نمی‌گذارد، خدا به من مهربان است، یک عملیات تلقینی سنگین در این معناست و بعد انسان قرص و محکم می‌شود. از تنهایی‌های زندگی هیچ‌وقت دچار منفی‌بافی نمی‌شود.

برای خودمان یک مهربانی‌ها، یک تنهایی‌هایی در آغوش مهربانی خدا داشته باشیم. تنهایی خودمان را با خدا پر بکنیم. در تنهایی‌ها در رنج تنهایی‌ها یک‌وقت از خدا نبُرّیم. تنهایی فلسفه‌اش این است که بگوییم «الهی مَن لی غَیرُک». اگر کسی از تنهایی تبدیل شد به یک آدم بد خُلق، یعنی تنهایی‌اش را با خدا پر نکرده.