۹۷/۱۲/۱۶

حدیث | اجازه مهمان و میزبان از همدیگر برای روزه گرفتن

روایت:

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا دَخَلَ رَجُلٌ بَلْدَةً فَهُو ضَیْفٌ عَلَى مَنْ بِهَا مِنْ أَهْلِ دِینِهِ حَتَّى یَرْحَلَ عَنْهُمْ وَ لَا یَنْبَغِی لِلضَّیْفِ أَنْ یَصُومَ إِلَّا بِإِذْنِهِمْ لِئَلَّا یَعْمَلُوا الشَّیْ‏ءَ فَیَفْسُدَ عَلَیْهِمْ وَ لَا یَنْبَغِی لَهُمْ أَنْ یَصُومُوا إِلَّا بِإِذْنِ الضَّیْفِ لِئَلَّا یَحْتَشِمَهُمْ فَیَشْتَهِیَ الطَّعَامَ فَیَتْرُکَهُ لَهُمْ

ترجمه:

هر گاه مردى وارد شهرى شد، مهمان ساکنان آن شهر از همدینان خویش است تا زمانى که از پیش آنان برود. و براى مهمان، سزاوار نیست که روزه بگیرد، مگر با اجازه میزبانان، مبادا که غذایى درست کنند و خراب بشود. براى آنها نیز سزاوار نیست روزه بگیرند، مگر با اجازه مهمان، مبادا که مهمان از آنها خجالت بکشد و غذا بخواهد؛ ولى به خاطر [رعایت حال‏] آنها، از خوردنْ خوددارى کند.