۹۹/۰۲/۱۵

کلیپ تصویری | دیر و زود داره، ولی سوخت و سوز نداره!

شناسنامه

• تولید: بیان معنوی
• زمان: 04:51
• منبع:سبک زندگی؛ موثرتر از آگاهی و ایمان

• دریافت با کیفیت (پایین(11مگابایت) | متوسط(39مگابایت) | بالا (69مگابایت) | صوت)

• آپارات | یوتیوب

متن:

  عیب رفتار این است که اثرش دیر ظاهر می‌شود، ولی حُسن‌اش این است که اثرش قطعی است. اینکه عمل احیاناً مقامش از علم کمتر خیلی جاها تلقّی می‌شود، مال این است که طول می‌کشد تا عمل اثر خودش را نشان بدهد. مثال دقیقش ورزش است. کسی تازه ورزش را آغاز کرد هر روز نباید برود سانت بگیرد عضلات خودش را ببیند چند سانت تغییر کرد. باید فعلاً ورزش را شروع بکند.

   اگر همۀ‌مان به عمل آن‌جوری که باید و شاید بها می‌دادیم، آن‌وقت این باور برایمان جا می‌افتاد. کلاً همه چی طول می‌کشد. کلاً همه چیز در این دنیا به تدریج و تأنّی است. از رفتار بلافاصله انتظار اثر نداشته باشید. در روایات هست، امام صادق(ع) از امام باقر(ع) نقل می‌فرمایند، می‌فرمایند «کانَ یَقولُ، إنّی اُحِبُّ أن أدُومَ عَلَى العَمَلِ إذا عَوَّدْتُهُ نَفسی»؛ من دوست دارم یک کاری را می‌خواهم انجام بدهم ادامه بدهم. «و إن فاتَنی فی اللَّیل قَضَیتُهُ بِالنَّهارِ و إن فاتَنی بِالنَّهارِ قَضَیتُهُ بِاللَّیلِ»؛ اگر شب بنا بوده انجام بدهم ندادم روز قضایش را به جا می‌آورم. از آقای بهجت پرسیدند چه‌کار کنیم به نماز شب مداومت پیدا بکنیم؟ فرمود هر شب نتوانستی بخوانی روز قضایش را به‌جا بیاور. بعد می‌فرماید «و إنَّ أحَبَّ الأعمالِ إلَى اللّه ِ ما دِیمَ عَلَیها»؛ محبوب‌ترین کارها کار مداوم است.

  بعد حضرت می‌فرماید که اگر خواستید کاری را انجام بدهید «فإذا عَوَّدتَ نَفسَکَ عَمَلاً فَدُم علیهِ سَنَةً»؛ اگر خواستی نفسَت را عادت بدهی به یک عمل، یک سال آن را ادامه بده. بعضی‌ها می‌گویند که شما هیچ ارزش علم نمی‌خواهی بگویی؟ بالاخره علم هم ارزش دارد دیگر، شما زدی رفتی همه‌اش می‌گویی عمل. می‌گویم خب بابا ما که ارزش علم را نکاستیم، در مقابل عمل زورش کمتر است من چه‌کار کنم؟ علم، آگاهی، شما خودتان هم می‌دانید اثرش قطعی نیست. طرف می‌داند عمل نمی‌کند.

  ولی فدایتان بشوم، عمل اثرش قطعی است. طول می‌کشد، ولی قطعاً اثر دارد. علم ارزش‌اش چیست؟ علم خیلی ارزش دارد. مگر ماشین را بدون استارت می‌شود روشن کرد؟ بله؟! خوب است دیگر. علم اصلش با معلم که نیست! اصلش از درون آدم باید بیاید. این حجم آگاهی‌ها که انتقال داده می‌شود هیچ اثری در پیشرفت علم ندارد. علم ارزش دارد، در معنویات هم علم ارزش دارد. برای چی؟ برای اینکه شما برنامه نداشته باشی، خب برنامه را باید آموزش ببینی دیگر. آقا شما علم را در خدمت عمل می‌آوری! خب پس می‌خواهی چه‌کار کنم؟ علم را در خدمت همشیره ابوی ببرم؟ خب در خدمت عمل باید ببرم دیگر.

  خب علم به عمل نرسد چی؟ دیگر آنجا من باید به جهنم وعده بدهم آخر. «إنّ أدنی ما أنَا صانِعٌ بِعَبدٍ غَیرِ عامِلٍ بِعِلمِهِ مِن سَبعینَ عُقوبَهةً باطِنِیَّهً أن اُخرِجَ مِن قَلبِهِ حَلاوَهَ ذِکری»؛ از هفتاد عقوبت باطنی، ظاهری‌اش را هیچی، از هفتاد عقوبت باطنی به کسی که به علمَش عمل نکند می‌دهم، کمترین عقوبت باطنی این است که شیرینی ذکر خدا را از دلش می‌برم. بیچاره می‌کند آدم را علم بدون عمل!

  از رفتار بلافاصله انتظار اثر نداشته باشید. مثال دقیقش ورزش است. کسی تازه ورزش را آغاز کرد هر روز نباید برود سانت بگیرد عضلات خودش را ببیند چند سانت تغییر کرد. باید فعلاً ورزش را شروع بکند.