۰۰/۰۷/۱۹

کلیپ تصویری | تنها راه درک شیرینی تقرب به خدا

شناسنامه

• تولید: بیان معنوی
• زمان: 07:29
• منبع: صبح اربعین ۱۴۰۰

• دریافت با کیفیت (پایین(15مگابایت) | متوسط(30مگابایت) | بالا(50مگابایت) | صوت)

• آپارات | یوتیوب 

متن:

 همیشه برای برنامه‌ریزی، همیشه برای تعیین هدف، همیشه برای انگیزه پیداکردن، انسان باید یک درکی از آن هدفی که می‌خواهد بهش برسد پیدا کند. کجا شما می‌خواهید برسید با دین‌داری کردن؟ به قرب الی ‌الله. اولِ نماز می‌گویی دو رکعت نماز صبح می‌خوانم قربةً الی الله. چرا گناه را ترک می‌کنی؟ برای تقرب الی الله. چرا همۀ اقدامات خوب را انجام می‌دهی؟ برای تقرب به خدا. خب دوستان من، می‌شود ما تقرب الی الله را نفهمیم و هدف برای خودمان قرار بدهیم؟ امکان دارد؟ مگر می‌شود خداوند متعال عالی‌ترین نقطۀ تقرب را مزه‌اش را به ما نچشاند بعد بفرماید که آقا بیا به‌خاطر تقرب الی الله همۀ این عبادت‌ها را انجام بده. معقول نیست. باید اولِ راه خداوند متال مزۀ تقرب با به ما بچشاند! و الّا وضع همینی می‌شود که می‌بینی. جوان‌هایمان جذب گناه می‌شوند، جذب معاصی می‌شوند. چه‌جوری می‌شود من تقرب الی الله را مزه‌اش را به جوانِ خودم نچشانم بعد بگویم بیا همۀ گناه‌ها را ترک کن به‌خاطر تقرب الی الله؟! این معقول نیست!

 تقرب الی الله را چه‌جوری می‌شود چشید؟ مثلاً یک کسی مثل حضرت امام که شدی، مزۀ تقرب الی الله را می‌چشی، روز دوازده مرتبه امام قرآن می‌خواند. نمی‌توانست بدون قرائت قرآن زندگی کند! من باید بروم مثل حضرت امام بشوم تا بفهمم قرآن یعنی چی؟ الآن چه‌کار کنم؟! من باید مثل آیت‌الله العظمی بهجت بشوم که مزۀ قرب الی الله را بچشم آن نماز شب‌های سه ساعتۀ طولانی را داشته باشم. خب ایشان می‌چشید! من که نمی‌چشم اینها را! هنوز گنهکارم! هنوز آلوده‌ام، هنوز کار ثواب انگیزه و نیرو و انرژی ندارم انجام بدهم. مزۀ تقرب الی الله را به من بچشان تا حرکت کنم!

 دوستان من، هیچ راهی وجود ندارد که شما در آغاز راه مزۀ قرب را، مزۀ نزدیکی به خدا را بچشی جز یک راه. فرمود «الإخلاصُ غایةُ الدین»؛ غایت دین، نهایت دین این است که شما به مقام اخلاص برسی. خب من مزۀ آن غایت دین را بخواهم بچشم باید چه‌کار کنم؟ تنها لحظه‌ای که ما با همۀ آلودگی‌ها می‌توانیم مزۀ اخلاص را بچشیم در روضۀ اباعبدالله الحسین است. آن وقتی که می‌شنویم سه سالۀ حسین را سیلی زدند یک دفعه‌ای از منیّت درمی‌آییم! حسین دختربچه‌اش را الکی نیاورده! آن لحظه‌ای که آتش می‌گیری! این لحظۀ اخلاص است که دارید مردم! این لحظۀ قرب خداست! ببین چقدر شیرین است! این را گنهکارها هم می‌توانند بفهمند حسین ممنونت هستم!

 قرب الی الله چیست عزیزم؟ چه حسی پیدا می‌کند انسان وقتی مقرب بشود به خدا. همین احساسی که شما در روضه داری. این احساس قرب است. الهی دورتان بگردم این احساس، احساس عزادار نیست. عزادار عزاداری می‌خواهد بکند برای عزیزترین کس‌اش، یک سال، دو سال، پنج سال، تمام می‌شود عزاداری! این حسی که تو داری، یک عمر است گریه کردید پیرمردهای جلسه. باز شما را می‌برند صحرای کربلا هلاک می‌شوی. چرا روضه شنیدن را دوست داری؟ از بس نورانی است این لحظه. عرفا به آن اوجِ اوجِ اوج که می‌رسند پای قرائت قرآن، در نماز شب، همین حس را پیدا می‌کنند!

خب آقا ما چه‌جوری هنوز آدم خوبی نشدیم می‌توانیم این حس را پیدا کنیم؟ الهی فدای سرِ شکستۀ حسین! آن لحظه‌ای که حسین اینجا ایستاده بود، پیراهنش را بالا زد، ایستاد یک لحظه، یا اباعبدالله! خستگی در کند. کسی جرأت نمی‌کرد بیاید جلو از بس شیر دلاوری بود حسین. یک نامردی یک سنگ تیزی به پیشانی حسین زد! جانم به اخلاص. اخلاص این است! که تو خودت هم یادت می‌رود. اخلاص این است. «الإخلاصُ غایةُ الدین»؛ حسین ارزان کرده برایت.

هیچ راهی وجود ندارد که شما در آغاز راه، مزۀ قرب را، مزۀ نزدیکی به خدا را بچشی جز یک راه. تنها لحظه‌ای که ما با همۀ آلودگی‌ها می‌توانیم مزۀ اخلاص را بچشیم در روضۀ اباعبدالله الحسین است. از بس نورانی است این لحظه. عرفا به آن اوجِ اوجِ اوج که می‌رسند پای قرائت قرآن همین حس را پیدا می‌کنند!