۰۱/۰۲/۰۱

کلیپ تصویری | مهم‌ترین گناه ما!

شناسنامه:

• تولید: بیان معنوی
• زمان: 03:58
• منبع: تاریخ بعثت و عصر ظهور (فصل دوم)-ج8

• دریافت با کیفیت (پایین(12مگابایت) | (متوسط(20مگابایت) | بالا(46مگابایت) | صوت)

• آپارات | یوتیوب

متن:

 مردم وقتی کلمۀ گناه می‌گویی، درگیری با شهوات و بعضی از بداخلاقی‌ها فقط یادشان می‌آید. آدم خوب هم وقتی می‌گویی، اخلاقیات فردی فوقش اخلاق فرد مهربانی‌اش به جامعه به نظر می‌آید. ما از ابتدا آموزش دینی‌مان واقعاً غلط است. من از آموزش و پرورش تمنّا می‌کنم! چرا باید بچه دبیرستانی یا دانشجو، من ظهرها در دانشگاه با دانشجوها دارم صحبت می‌کنم، چرا حر‌ف‌های ابتدایی دینی ما آنجا می‌زنیم؟ می‌گوید حاج آقا نگاه من را به دین تغییر دادی. چرا پیامک برای همین برنامه سحر باید بیاید توییت بزند باید دوباره تشهد بگوییم، اصلاً اسلامَم عوض شد؟ پس آموزش و پرورش دارد چه‌کار می‌کند؟! خب آقا این تحریف دین است! شما دین را یک‌جوری جا انداختی که متوجه نمی‌شود که بزرگ‌ترین گناه یا بزرگ‌ترین ثواب ترک زیست اجتماعی است، ترک مسئولیت اجتماعی است.

 مجری: اسمش هم امر به معروف و نهی از منکر است.

 حالا اسمش امر به معروف و نهی از منکر است که بهتر است نیاورم چون همۀ ذهن مردم به هم می‌ریزد. چون الآن یک کسی این برنامه را ببیند، برود به بغل دستی‌اش بگوید امروز صبح در مورد امر به معروف و نهی از منکر صحبت کردند، اصلاً به ذهنش می‌رود یک جاهای دیگر همان معانی‌ای که تلقی می‌کنند.

ما مهم‌ترین گناه‌مان ترک امر به معروف و نهی از منکر است. وقتی که همۀ خوبی‌ها یک قطره است در مقابل اقیانوسی به نام امر به معروف و نهی از منکر، ترک امر به معروف و نهی از منکر کرده باشیم به اندازۀ یک اقیانوس گناه کردیم، درست است؟

 ما اگر می‌خواهیم توبه کنیم، بگوییم خدایا من می‌خواهم آدم خوبی بشوم من را ببخش. وقتی که می‌خواهیم استغفار کنیم از چی استغفار کنیم؟ از همین که من آدم اجتماعی‌ای نیستم زیاد.

 باید گریه کنیم تا این بیماری در ما برطرف بشود. باید ضجّه بزنیم تا این فردی زندگی‌کردن و علاقۀ به فردی زندگی‌کردن در ما از بین برود. وقتی یک جمعی رفتند شروع کردند به ناله و گریه‌کردن در یک جلسۀ دعا، یا در محافل خصوصی خانۀ‌شان، از آنجا آمدند بیرون ده تا تعاونی باید دربیاید. پس تو از چی داشتی توبه می‌کردی؟ حالا من تعاونی را به عنوان یک مثال برجسته می‌زنم برای آن زیست اجتماعی، برای احساس مسئولیت اجتماعی.

 این تحریف دین است! شما دین را یک‌جوری جا انداختی که متوجه نمی‌شود که بزرگ‌ترین گناه یا بزرگ‌ترین ثواب ترک زیست اجتماعی است.

 مثلاً یک کسی از توکل صحبت کرد. آقا توکل مگر چیز بدی است؟ خیلی مقام بالایی است. یک نفر بیاید بگوید توکل چیست. اگر از این توکل احساس مسئولیت اجتماعی درآمد، توی مثالش، توی هدفش، توی مسیر تربیت‌اش، خوب است. اگر نه گفت توکل کن به خدا و هیچ کاری به زندگی اجتماعی نداشت و اصلاً طرف ذهنش هم نرفت به اینکه من توکل بکنم به خدا ربطی به زندگی اجتماعی و مسئولیت‌ اجتماعی‌ام دارد. خب این خراب معرفی کردن دین است، دلش هم خوش است که آقا ما توکل کنیم مگر چیز بدی است؟

مجری:  گوشۀ خانه‌مان نشستیم توکل کردیم.

 ما وقتی می‌رویم درِ خانۀ خدا می‌گوییم خدایا ان‌شاءالله من بچۀ خوبی می‌شوم، این بچۀ خوبی می‌شوم یعنی چی می‌شوم؟ یعنی امر به معروف و نهی از منکر خواهم کرد. ما وقتی که به خدا مقرّب می‌شویم آماده می‌شویم برای بندگی خدا، خب بندگی خدا را در چی باید بجوییم؟ در این سبک زندگی اجتماعی، در آن مسئولیت اجتماعی.

 مجری: در چیزی که خدا ازمان خواسته.

در مهم‌ترین چیزی که خدا از ما خواسته!