۰۱/۰۲/۰۵

کلیپ تصویری | برای رسیدن به هدف باید از کجا شروع کرد؟

شناسنامه:

• تولید: بیان معنوی
• زمان: 06:11
• منبع: چگونه به خدا و امام زمان مقرب شویم؟-ج4

• دریافت با کیفیت (پایین(15مگابایت) | (متوسط(22مگابایت) | بالا(40مگابایت) | صوت)

• آپارات | یوتیوب

متن:

 ما می‌خواهیم به آن هدفی که خدا ما را برای آن خلق کرده برسیم. چه‌کار باید بکنیم؟ از کجا شروع کنیم؟

برای رسیدن به هدف باید از کجا شروع کرد؟

 یکی از نقاط شروع این است که هدفت را خوب تعیین کن. حرکت، بصیرت برای پیدا کردن برنامۀ حرکت، و اصرار و شوق برای رسیدن به مقصد، اینها بسیاری‌اش وابسته است به دیدن هدف. اگر هر موقع دیدید سرمایی در قلب شما هست، هر موقع دیدید آن شتاب و عجله نیست، هر موقع دیدید هی راه را نمی‌بینید از کجا باید بروید، چه‌کار الان باید بکنید، بدانید رابطه‌تان با هدف کمرنگ شده. شما هر عملی انجام می‌دهید باید بگویید قربة الی الله. قربةً الی الله یعنی ذکر هدف؛ هدفت را بگو بعد انجام بده. فایده ندارد، بدون «ذکر هدف» کار خوب هم به درد نمی‌خورد، عبادت هم به درد نمی‌خورد. بعد دوباره باید انجام بدهی! جالب این است. نمازت را خواندی نیت قربة الی الله نداشتی، دوباره باید بخوانی، فایده ندارد. این‌قدر هدف مهم است!

 یک‌بار هم نیست شما معتقد بشوی و بعد بگویی دیگر من جزء معتقدین هستم؛ هر بار باید این هدف را یادآوری کنی، باهاش ارتباط برقرار کنی، به‌خاطرش یک حرکتی انجام بدهی. با رفیقت می‌خواهی احوالپرسی کنی، الان می‌خواهید یک استراحتی کنید، سحر می‌خواهی بلند شوی، فردا می‌خواهی بروی سر کار، باید بگویی، باید در دلت مرور کنی من این کارها را برای آن هدف انجام می‌دهم، باید تکرار کنی.

 روزی چندتا کار شما انجام می‌دهید؟ می‌توانید بشمارید چندتا کار انجام می‌دهید؟ می‌روم سر کار. در خودِ از اینجا تا سر کار رفتن صدتا کار انجام می‌دهی؛ یک‌دانه‌اش این است که لباس می‌پوشی، در مورد همان لباس پوشیدنت که حالا اصلاً به چشم نمی‌آید. می‌فرماید اگر، لباس برای چه نیتی پوشیدی؟ «آقا داریم لباس می‌پوشیم دیگه ول‌مان کن لخت که نمی‌تونیم بیاییم باید لباس بپوشیم دیگه!» نه این لباس را چرا پوشیدی؟ «بالاخره این را خریده بودیم بپوشیم دیگه!» باهات کار دارد. روایت هست می‌فرماید لباس بپوشی برای اینکه به چشم دیگران بیایی، تا وقتی که در آن لباس هستی خدا بهت نگاه نمی‌کند. آقا! این عادی‌ترین رفتار بود دیگر، همان کُت معمولی همیشگی‌ام بود! خب امروز این کُت معمولی همیشگی را برای چی پوشیدی؟ تربیت دینی این است، ببینید! از اینجا اصلاً دینداری آغاز می‌شود.

 «خب آقا لباس آدم می‌پوشه به چشم دیگران بیاید دیگه، پس به چشم دیگران زشت بیام؟ گونی بپوشم؟!» نه، برای چی می‌خواهی به چشم دیگران خوب بیایی؟ به‌خاطر خدا یا به‌خاطر دل خودت؟ «بابا ول‌مان کن توروخدا، چه دقتی می‌کنی در نیت‌های ما!» عیبی ندارد به چشم دیگران آراسته بیایی، لباس خوب هم خریدی، آفرین؛ معمولی، متوسط، خوب، هرچی؛ بگو بخاطر خدا، خدایا به‌خاطر تو می‌خواهم به چشم دیگران...

 «حالا من حواسم نیست!» خب حواست نباشد به هدف به سمت هدف نمی‌روی! همان فرصت‌هایی که داری از دست می‌دهی. بعد می‌گویی من چرا ماندم؟ همان عجله‌ای است که نداری، همان اضطراری است که احساس نمی‌کنی. به‌خاطر خدا! بعد لباس می‌پوشی، از در می‌خواهی بروی بیرون می‌خواهی بگویی خداحافظ یا نه؟ به‌خاطر چی می‌خواهی بگویی خداحافظ؟ بابا دیگر خداحافظ را همیشه می‌گوییم دیگر! همین یک دانه را. دوباره فردا هم؛ می‌شود من امروز نیت کنم همۀ خداحافظی‌هایم من‌بعد برای خداست؟ چرا می‌خواهی یک بار به سمت هدف حرکت بکنی؟ حوصله‌ات نمی‌آید دوباره به سمت هدف حرکت بکنی؟ ببین هدف ازش خسته شدی ها! این تکرارش اذیتت می‌کند؟ یک‌بار برای همیشه؟ می‌خواهی کامپیوتر برایت بیندازد؟ پس اصلاً نمی‌خواهد به خدا مقرّب بشوی، برو زندگی‌ات را بکن.

 اویی با هدف خوب ارتباط برقرار کرده هربار هدف را یادآوری کند! حالا که خدا این‌قدر ساده کرده، تو با همین کارهای ساده‌ات می‌توانی به سمت خدا حرکت بکنی، چرا نمی‌کنی خب این کار را؟! می‌خواهی اعلامیه بزنی؟ بیانیه بزنی که آی مردم من خداشناس هستم، این خدا مزه‌ای ندارد که حالا بخواهی همه‌اش به فکرش باشی، ول کنید، شما هم نیایید اینجا، من هم دارم بی‌مزه زندگی می‌کنم، زندگی خودتان را بی‌مزه نکنید. می‌خواهی این را اعلام کنی؟ حالا به سمت خدا که نرفتی، بالاخره از رونق هم بیندازی؟ به هدف باید خیلی توجه کرد، و هدف را باید باهاش ارتباط دائمی برقرار کرد.

 اگر هر موقع دیدید سرمایی در قلب شما هست، هر موقع دیدید آن شتاب و عجله نیست، هر موقع دیدید هی راه را نمی‌بینید از کجا باید بروید، چه‌کار الآن باید بکنید، بدانید رابطه‌تان با هدف کمرنگ شده. اویی با هدف خوب ارتباط برقرار کرده هربار هدف را یادآوری کند! شما هر عملی انجام بدهید باید بگویید قربة الی الله. قربةً الی الله یعنی "ذکر هدف". بدون "ذکر هدف" کار خوب هم به درد نمی‌خورد، عبادت هم به درد نمی‌خورد. از اینجا اصلاً دینداری آغاز می‌شود!