۰۱/۰۱/۲۷

فیلم | چهار اثر مهم روحی و معنوی زیارت سیدالشهداء(ع) بر زائر

شناسنامه:

• تولید: بیان معنوی
• زمان: 20:18
• موضوع: سخنرانی در حرم امام حسین(ع) به زبان عربی- همراه با زیرنویس فارسی
• منبع: سالن اجتماعات حرم امام حسین(ع)  

• دریافت با کیفیت (پایین(15مگابایت) | (متوسط(25مگابایت) بالا(120مگابایت) | صوت)

• آپارات | یوتیوب

متن:

آثار زیارت اباعبدالله الحسین(ع) بسیار فراوان است. و روایات متعددی که وعده بخشش گناهان زائر حسین را می‌دهد، دلیل آشکاری بر تأثیرات زیادی است که زیارت ایشان بر زائر می‌گذارد. یعنی زیارت امام حسین(ع) می‌تواند انواع بیماری‌ها و گرفتگی‌های روحی را برطرف کند. پس هر زائری می‌تواند متناسب با نیاز روحی خود، آثاری را در زیارت به دست بیاورد. نورانیت و معنویت حاصل از زیارت امام حسین(ع) که معمولاَ عموم زائران آن را احساس می‌کنند نتیجه پاک شدن زائر از گناهان است. و این نورانیت آن قدر انسان را غرق نشاط، آرامش و قدرت می‌کند، که انسان بیداردل نمی‌تواند بدون آن زندگی کند. و هرچند وقت یکبار به شدت در قلب خود احتیاج به زیارت پیدا می‌کند و تا به حرم نیاید، آرام نمی‌گیرد. و اگر بخواهیم این آثار را بررسی کنیم، در توان کم ماست که به چهار اثر آن اشاره کنیم:

اولین اثر، از بین بردن تکبراست. در فرمایشات امیرالمومنین(ع)، تکبر، بزرگترین گناهان (أعظمُ الذنوبِ) و ریشه طغیان(رأسُ الطُغیان) و زشت‌ترین خوی(أقبحُ الخُلق) شمرده شده است. و از بین بردن آن آنقدر مهم است که در احادیث هدف مهم نماز واجب روزانه پاک شدن انسان از تکبر معرفی شده است. همان طور که در خطبه حضرت زهرا(س) معروف به خطبه فدکیه آمده است. «خداوند نماز را برای پاک شدن از تکبر، واجب کرده است.» پس ما باید مدام درحال از بین بردن تکبر باشیم. زیرا تکبر مانند علف هرز دائماً در وجود ما در حال رشد است. زیارت امام حسین به این دلیل که ایشان مظلومانه به شهادت رسیده‌اند، تأثیر خاصی در از بین بردن تکبر در نفوس ما دارد. و اینکه شهید چون به خاک می‌افتد نفوس مستعد انسانی را به خاک تواضع می‌نشاند. و سیدالشهداء مصداق اعلی برای "مردم را با غیر زبانتان دعوت کنید" است. در قرآن کریم علت نپذیرفتن پیامبران را غالبا تکبر و استکبار برشمرده شده است. مانند فرموده خداوند: آیا چنین نیست که هر زمان، پیامبری چیزی برخلاف هوای نفس شما آورد، در برابر او تکبر کردید(و از ایمان آوردن به او خودداری نمودید)؛ پس عده‌ای را تکذیب کرده، و جمعی را به قتل رساندید؟( بقره/87)" آنگاه پس از آنان موسی و هارون را با آیات خود به سوی فرعون و اشراف و سران قومش فرستادیم، پس آنان تکبر ورزیدند و آنان گروهی گنهکار بودند( یونس/75)" و از زبان نوح(ع)، می‌فرماید: و من هر زمان آن‌ها را دعوت کردم که(ایمان بیاورید و) تو آنها را بیامرزی، انگشتان خویش را در گوش‌هایشان قرار داده و لباس‌هایشان را بر خود پیچیدند، و در مخالفت اصرار ورزیدند و به شدت استکبار کردند! (نوح/7)" این یک رویۀ رایج است و پرتکرار در طول تاریخ است. خداوند متعال به موسی(ع) فرمود: «اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى»، به سوی فرعون برو که طغیان کرده است!( 24)" بلکه بتوانی از حجاب تکبر او که می‌گفت: «أناَ رَبُّکُمْ الأعْلی» عبور کنی. و طغیان او ناشی از تکبرش بود. حالا این امام حسین است که تکبر پنهان در قلوب را از بین می‌برد و انسان را آماده پذیرش حق می‌کند. و انسان را در برابر اولیاء خدا متواضع می‌کند و حتی حسادت‌ها را از بین می‌برد. پس امام حسین(ع) منشأ تواضع انسان به حق است. و اصل عبادت دراین حرم رونق می‌گیرد و در همه عالم منتشر می‌شود.

یکی دیگر از آثار زیارت امام حسین(ع) این است که زائر، مهربان می‌شود. طبیعتاً وقتی تکبر ضعیف شود، تواضع و محبت جای آن را خواهد گرفت. این محبت به حد وحدت اجتماعی و ایثار هم می‌رسد. مهربانی زوار با یکدیگر، به ویژه در ایام اربعین، یک نمونه از همین اثر است. مخصوصا در زیارت اربعین. و اثر اجتماعی این مهربانی، بلند شدن ندای صلح و دوستی و کنار گذاشتن نزاعات و اختلافات است. در زیارت جامه می‌خوانیم: از برکت دوستی شما "کلمه توحید" برپا شد، و نعمت عظمت گرفته، و پراکندگی به الفت مبدل شده. ائتلاف و الفت حقیقی باید با محبت و ایثار همراه باشد وإلا موقت و خسته‌کننده خواهد بود. مهربانی‌ای که بین زائرین ابا عبدالله الحسین متبلور می‌شود بسیار دلنشین و دائمی است و هیچ‌گاه خسته‌کننده نیست. بلکه روز به روز بیشتر هم می‌شود و این از معجزات ابا عبدالله الحسین است. اساساً زیارت امام حسین(ع) در واقع زیارت منبع محبت و مهربانی است. و در این حرم شریف و در هر کجا که ذکر امام حسین(ع) می‌شود که شعبه‌ای از این حرم شریف است پدرها را با خانواده خود مهربان تر می‌یابید و مادرها به همسر و فرزندان خود مهربان‌تر می‌شوند. و برادرها و خواهر‌ها به هم مهربان تر می‌شوند و عموها و دایی‌ها نیز همین‌طور. اینها به این خاطر است که امام حسین با خانواده خود این قیام باعظمت را شکل داد و روضه‌های امام حسین اکثراً ذکر محبت بین همین بستگان است. بنابراین بنیاد خانواده با ذکر و زیارت امام حسین مستحکم می‌شود. چیزی که در تمدن غرب غالباً از بین رفته است.

اثر سوم زیارت امام حسین(ع) احساس عزت و افتخار است. چون امام حسین صاحب حماسه است و شجاعانه در راه خدا جان داده است. و ایشان این عزت خود را به زائرش هدیه می‌دهد. پس زائر حسین(ع) را نمی‌شود به بردگی کشید. به همین دلیل در طول تاریخ، طواغیت با زیارت امام حسین(ع) با تمام توان مبارزه می‌کردند. شما وقتی به دسته های عزاداری و شعرا و نوحه‌ها نگاه می‌کنید غالباً بیشتر شبیه به دسته‌های رزمی هستند که برای نصرت امام آمده‌اند. و گویی در ضمن عزاداری رجز می‌خوانند، در نهایت همین عزادارانند که به نصرت امام مهدی(عج) خواهند پرداخت. و با شعار "یالثارات الحسین" انتقام خون امام حسین(ع) را خواهند گرفت. عزاداران امام حسین گروهی غمگین و افسرده نیستند که فقط افسوس بخورند و اندوهگین باشند. بلکه بسیار قدرتمند هستند و همان عزت امام حسین(ع) را که فرمود "هیهات مِنّا الذّله" را در چهره آن‌ها می‌بینی.

 اثر چهارم زیارت امام حسین(ع)، به‌ویژه در جمعیت انبوه، احساس هویت اسلامی و شیعی است که موجب قدرت گرفتن و صلابت جامعه اسلامی می‌شود. و احساس هویت از نیازهای مهم و اساسی برای یک جامعه به ویژه جوانان آن است، و الّا احساس ضعف خواهند کرد و تسلیم فرهنگ‌های مهاجم خواهند شد. وقتی یک جوان خود را در جمع باشکوه زائران حسین می‌بیند و اینکه او یک نفر از این جمع متحد، قدرتمند و عزتمند است هویت دینی، اجتماعی خود را تثبیت می‌کند و با افتخار خود را عضوی از این امت قوی اسلامی حساب می‌کند و این عضویت در امت اسلامی است که او را از صدمات تحقیر و بی‌هویتی مصون می‌دارد. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که تمدن غرب سعی دارد تمام احساس افتخار و عزت را برای خودش نگه دارد و اجازه ندهد کسی از امت‌های دیگر به هویت خود افتخار کند. اما امام حسین(ع) هرگز اجازه نمی‌دهد هویت خود را تباه کنیم بلکه موجب می‌شود به هویت خود که نسبت داشتن با قوم امام حسین است افتخار کنیم. شما در حرم امام حسین(ع) و بویژه در اربعین می‌بینید همه اقوام تحت هویت واحد "محبین امام حسین(ع) " قرار می‌گیرند. و همه به این هویت افتخار می‌کنند. و اقوام مختلف با یکدیگر مسابقه می‌گذارند که اختلافات قومی خود را کنار بگذارند و تحت بیرق واحد حسینی مجتمع بشوند. در هیچ کجای عالم نمی‌توانید مشابه چنین پدیده‌ای را بیابید. امام خمینی(ره) می‌گفتند: هیچ عاملی مانند امام حسین نمی‌تواند عامل وحدت و قدرتمندی انسان‌ها و جوامع بشری بشود. منتها ما باید با معرفت و آموزش، این آثار را در خودمان تقویت کنیم. همان‌طور که اگر نماز بی‌توجه خوانده شود و یا قرائت قرآن بدون توجه به معانی عمیق آن باشد، کم‌اثر یا بی‌اثر خواهد بود، زیارت هم می‌تواند در اثر ضعف حضور قلب، آثار کمی باقی بگذارد. ولی باید بدانیم که زیارت امام حسین بالاترین آثار را در مقایسه با باقی عبادات دارد. زیرا ابراز ارادت به سیدالشهدا معمولاً از سر صدق و اخلاص است و عمل مخلصانه پرتأثیرتر است. و این اثر خون امام حسین(ع) و شهادت مظلومانۀ اوست که این‌چنین عواطف را تحریک می‌کند و اخلاص در عمل را به دنبال می‌آورد.

 هنگامی که مردم مصائب امام حسین را می‌شنوند، می‌بینند که افراد خودشان را فراموش می‌کنند حتی اجر گریه بر امام حسین را در نظر نمی‌آورند و فقط حب الحسین است که موجب تأثر قلب و جاری شدن اشک انسان می‌شود. و شما زمانی که شعار "اَبَد والله ما نَنسی حسینا" را سر می‌دهید، در آن لحظه خودتان مشکلات و دغدغه‌هایتان را فراموش می‌کنید و غیر از حسین چیزی در قلبتان نمی‌ماند و این همان اخلاص است. این همان عالی‌ترین نمونه اخلاص است که البته بسیار آسان به دست می‌آید و هرکسی می‌تواند برای رسیدن به این درجه از اخلاص، یک شبه ره صد ساله را طی کند. در حالیکه رسیدن به اخلاص،[در سایر موارد] بسیار سخت است. و انسان به راحتی نمی‌تواند عمل مخلصانه داشته باشد. پس ما باید زیارت امام حسین را تبلیغ کنیم کما اینکه امامان معصوم نیز چنین می‌کردند و آن همه اجر برای ترغیب به زیارت اعلام می‌فرمودند. هم چنین باید راه‌های زیارت را برای همه زائران تسهیل کنیم. و محبت مردم عراق به زائرین، بالاترین اقدام برای جلب قلوب به زیارت اباعبدالله الحسین است. و فقط در قیامت می‌توان عظمت اجر این مهربانی مردم عراق با زائران را مشاهده کرد. باید همه اهل عالم بدانند که محبوب‌ترین شخصیت تاریخ حیات بشر اینجا خانه دارد. بعد از آن همه کنجکاو خواهند شد که چرا امام حسین بر آشنایان و دوستان و پیروان خود تا این حد تأثیر گذار است و این نقطه محل آغاز درک حقیقت است. هرکس، حتی اگر مسلمانان نباشد می‌تواند به زیارت امام حسین(ع) بیاید و این تأثیر بر دل‌ها را مشاهده کند. ما باید پای جهانیان را به کربلا باز کنیم تا مقدمه‌ای باشد برای درک حقیقت امام حسین(ع) و ظهور حق بر باطل در همه عالم.

بله، ممکن است گفته بشود که با وجود این زیارت‌ها و عزاداری‌ها و اثر بزرگش باز هم جامعه و زائران از مشکلاتی رنج می‌برند و یا آسیب‌هایی متوجه امر زیارت یا عزاداری‌ها هست. بله، ممکن است زیارت [با این آثار عظیم] بر روی برخی افراد تأثیر نگذارد و یا تأثیر کمی داشته باشد یا برخی افراد به دلایل گوناگون دچار آسیب‌هایی بشوند. ولی مهم این است که اولاً این ظرفیت عظیم تأثیرگذاری مثبت در زیارت وجود دارد و هر زمان انسان اراده کند می‌تواند از آن بهره ببرد و زیارت امام حسین به خودی خود هیچ‌گونه آثار منفی و آفتی ندارد. ما می‌دانیم در روایت آمده است "چه بسا کسی که قرآن می‌خواند و قرآن او را لعن می‌کند" و این آثار در قرائت قرآن نیز وجود ندارد. ثانیاً در مجموع حرکت جامعه در مسیر تاریخ نشان می‌دهد "چه بسا کسی که قرآن می‌خواند و قرآن او را لعن می‌کند" و این آثار در قرائت قرآن نیز وجود ندارد.