چقدر لذتبخش است از زبان اباعبدالله الحسین(ع) با خدا مناجات کنیم. من همیشه در دعای عرفه گفتهام: خدایا! من نیامدهام دعا بخوانم، آمدهام دعا خواندن امام حسین(ع) را تماشا کنم و با اشک ریختنش، اشک بریزم. با نالههای او همنوا بشوم. لابد هر عنایتی به حسینت بکنی، به ما هم خواهی داشت. انشاءالله یک روز در همین دعای عرفه، آنقدر خدا گناهانمان را ببخشد و بدیهایمان را جبران کند؛ که برای لحظهای هم که شده صدای حسین فاطمه(س) را بشنویم، وقتی که دارد با خدا مناجات میکند...
گاهی عبادت ما سنگِ راه بندگیمان میشود/ قیام امام حسین(ع) در یومالترویه، علیه عبادت بیمحتوا بود؛ عبادتی که در آن جهاد، ولایت و نجات بشریت نیست/ برای اینکه دچار آفت عبادت و تحجرهای دینی نشویم باید به یومالترویه بپردازیم/ بعضیها یک برنامه عبادی و معنوی را میگیرند و به صورتی لجبازانه آنرا ادامه میدهند؛ تا آنجا که در مقابل سایر فرمانهای خدا میایستند!
ما زندگی خود را با بازی شروع میکنیم. آنچه در بازیهای دوران کودکی وجود دارد تماما در طول زندگی ما جاری است. معماها، تلاشها، هیجانها، رقابتها، قهرها و آشتیها... زندگی ما را شبیه بازیهای کودکانه میکند. اما مهمترین درسی که باید از بازیهای دوران کودکی بگیریم این است که جدی نگیریم.
شهادت فرصتی است برای رسوایی دلهای عاشق و آگاهی مردم از خوبیهای خوبانی که گمنام بودهاند و محلّ اثبات صداقت و شجاعت مدافعان حق است.
روشنفکر در طول عمر خود تطوّر و تحوّل دارد. لازمۀ این تحوّل رها کردن تمام داشتههای قبلی نیست؛ ولی آمادگی برای تغییر و تکامل لازمۀ روشنفکری است.
تجارت کنید با خدا/ اگر ثواب این عمل رو بدونید، براش قرعهکشی میکنید!
مسجد محلّ رفاقت مؤمنین است. کسی که اهل مسجد باشد با دریافت انرژی مثبت از دوستانش، زندگی بهتری خواهد داشت. معمولاً غیرمسجدیها منفیبافترند.
روشنفکر نه تحت تأثیر تشویق قرار میگیرد و نه از تحقیر دیگران هراس دارد. کسانی که با تأیید دیگران به شوق میآیند نمیتوانند آزاداندیش باشند.
