سخنرانی علیرضا پناهیان در پاسخ به یک شبهه فراگیر در مورد امیدوار کردن مردم به ظهور قریب الوقوع ...
خدایا بیصبرانه منتظر زمانی هستم که از پشت پرده بیرون بیایی و مرا در آغوش مهربانت بگیری، سکوتت را بشکنی و با لبخند...
خدا ما را دوست دارد. نسبت به ما بیتفاوت نیست. پس هیچگاه ما را در امتحانی قرار نمیدهد که نتوانیم از عهدۀ آن برآییم؛ و ما را در معرض معصیتی قرار نمیدهد که نتوانیم توبه کنیم. ناامیدی از چنین خدایی واقعاً گناه کبیره است. همین امید و اطمینان به محبت خدا و یادآوری آن، رشد دهنده است.
انسان موجودی امیدوار و آرزو گراست، یعنی دوست دارد همیشه دوست دارد با امید و آرزو زندگی کند...