از سه طریق می‌شود ترس از خدا را به سهولت به دست آورد و یا آن را افزایش داد: اول در اجرای دقیق دستورات خدا به ویژه ترک آنچه خدا دستور به ترک آنها داده است، دوم در هنگام قرائت قرآن همراه با توجه به معانی آیات و سوم در مناجات با خدا در مقام استغفار و پناه بردن به خدا از عذاب آخرت.
نزدیک شدن به افراد موجب دریافت انرژی مثبت و منفی از آنهاست. وقتی کسی به ما توجه می‌کند گاهی از فاصله‌های زیاد روی ما تأثیر دارد. حالا ببینید تقرّب به خدا و نظر لطف او چقدر انرژی‌بخش خواهد بود و ما چقدر به این انرژی احتیاج داریم. کمی توجه کنیم لطف خدا را هنگام تقرب درک خواهیم کرد.
عادت کردن به ترس از بدترین عادت‌هاست. کسانی که دائماً به دنبال یک عامل ترساننده برای انگیزه‌مند شدن می‌گردند روز به روز ضعیف‌تر می‌شوند و نه‌تنها نمی‌توانند با خدا به خوبی ارتباط برقرار کنند بلکه در برقراری ارتباط با دیگران هم معمولاً ناموفق خواهند بود و استعدادهایشان هم شکوفا نخواهد شد.
در این دنیا مهمترین راز لذت بردن و افزایش خوشی، پذیرش محدودیت‌هاست و عدم پذیرش محدودیت‌های معقول، نتیجه‌ای جز کاهش لذت و خوشی ندارد. ایجاد محدودیت معقول برای نگاه و خودنمایی، برای خوردن و آشامیدن، برای گفتن و شنیدن، برای ارتباط و عشق ورزیدن و...، موجب نشاط روح و لذت جسم انسان می‌شود.
شاید بدترین اثر گناهُ‌کم شدن امید انسان به رحمت خدا باشد. دیگر انسان نمی‌تواند از کَرم خدا زیاد انتظار داشته باشد و به این ترتیب شیطان به هدف خود می‌رسد و انسان را از دریافت عنایات فراوان پروردگار محروم می‌کند. در این حالت باید با تفکر دربارۀ «محبت خدا به بندگانش» خود را نجات دهیم.
اگر محجبه‌ها از سر شوق، حجاب داشته باشند و شوق آنها به حجاب دیده شود؛ حجاب افزوده می‌شود.
اگر بتوانیم بال‌های عاطفۀ خود را برای عموم مردم بگشاییم، پرواز خواهیم کرد و اگر مانند ابرها بر سر همۀ انسان‌ها سایه بیفکنیم، باران خواهیم شد.
ممکن است گاهی از اوقات ترس موجب حرکت و دقت انسان بشود، اما ترس بیشتر از اینکه عامل حرکت و دقت باشد عامل توقف و اضطراب است و جلوی خلاقیت و آزادی عمل انسان را می‌گیرد. رشد علمی و قدرت برنامه‌ریزی راهبردی ناشی از شجاعت است و هیچ انسان دانشمند و سیاستمداری نباید ترسو باشد.
ترس از خدا نه تنها موجب ضعف نمی‌شود بلکه موجب قوت قلب و قدرت اندیشه و سلامت جسم خواهد شد چون خدا بندۀ خائف خود را در پناه خود قرار می‌دهد و حمایت خود را به بندگان خائف خود الهام می‌کند. کسانی که از خدا می‌ترسند بهتر می‌اندیشند و از عاطفه بیشتری برخوردارند و سالم‌تر می‌مانند.
آرامش به این نیست که گناهان گذشته را فراموش کنی و یا به مرگ و مجازات آینده فکر نکنی! غفلت از گذشته و آینده تنها یک آرامش سطحی و کاذب می‌آورد، آرامش عمیق و واقعی در این است که دربارۀ گذشته و آینده‌ات بارها با خدا حرف بزنی و مناجات کنی؛ آنگاه این خداست که به تو آرامش می‌دهد و تو را نوازش می‌کند.
