عجیب این است که ترس از خدا مضطرب‌کننده نیست مانند اینکه پشیمانی از گناه و مناجات با خدا، هرچند با اشک و آه فراوان باشد افسرده‌کننده نیست. همانطور که شادی در دوری از خدا هیچگاه عمیق و ماندگار نیست و آرامش بدون تکیه به خدا و توکل به او هیچوقت واقعی و پایدار نمی‌تواند باشد.
آیه یعنی نشانه و قرآن کتاب نشانه‌هاست. باید به دنبال نشانه‌های قرآن بروی ببینی کجا را نشان می‌دهد. اگر فقط در تماشای تابلوی نشانه‌ها باقی بمانی، تنها در الفاظ قرآن متوقف شده‌ای و به باطن آن راه پیدا نکرده‌ای
نگران نگاه خدا به خود باش تا نگرانی از نگاه دیگران اسیرت نکند. مشکل خود را رسیدن به رضای خود قرار بده تا بسیاری از مشکلاتت برطرف شود.
منفی‌بافی کار آدم‌های حقیر است. انسان‌های بزرگ مثبت‌نگرند و هیچگاه انرژی خود را با منفی‌بافی از دست نمی‌دهند. منفی‌نگری موجب نابودی ایمان است.
کلمات ما در و دیواری هستند که در اطراف خود می‌سازیم و تا ابد خود را در آن محصور می‌کنیم. حرف‌های ما گاهی سقفی هستند که بالای سر خود می‌سازیم، سقفی که هر لحظه ممکن است بر سر ما فرود آید. گاهی با حرف‌هایمان در اطراف خود باغ و بوستان درست می‌کنیم و خود و دیگران در آن باغ‌ها تفرّج می‌کنیم.
ترس از دشمن انسان را از دشمنی‌هایش مصون نمی‌کند و به انسان امنیت نمی‌دهد. ترس از هرکسی که ما را دوست ندارد موجب غارت منافع ما می‌شود. تنها ترس شایسته، ترس از کسی است که تو را دوست دارد و او خداوند مهربان و مقتدر است که هر چه بیشتر از تو می‌ترسی بیشتر از تو حمایت می‌کند.
یک معادلۀ عجیب در عالَم هست که باید آن را فهمید؛ ترس از خدا موجب شجاعت در برابر غیرخدا می‌شود و نترسیدن از خدا موجب ترسو شدن در برابر غیرخدا می‌گردد. البته ممکن است بعضی‌ها هم در مقابل خدا نترس باشند و نافرمانی کنند و هم در برابر مردم شجاع باشند ولی این شجاعت موقتی و موردی است.
ترسیدن از خدا عکس‌العمل فوری خدا در مهربانی کردن به بنده‌اش را به دنبال دارد چون ترس از خدا انسان را در برابر خدا بی‌پناه می‌کند و خدا کریم است و کسی را که در برابرش بی‌پناه باشد تنها نمی‌گذارد و پناه می‌دهد. هر کسی می‌خواهد مهربانی خدا را در قلب خود احساس کند، با ترس از خدا شروع کند.
ترس از خدا انسان را به سوی خدا فراری می‌دهد و انسان را در آغوش خدا قرار می‌دهد. آنگاه شروع انس و محبت خدا و آغاز چشیدن گرمای مهربانی خداست. نترسیدن از خدا سرآغاز تنهایی و بی‌پناهی است و سرمای دوری از خدا را در قلب انسان نهادینه می‌کند؛ به صورتی که انسان هیچگاه این گرما را تجربه نمی‌کند.
