دنیا نمی‌تواند انسان را از شیرینی و لذت سیراب کند، اگر یک وقتی بتواند خوشی به انسان برساند با همان خوشی به انسان صدمه نیز خواهد زد. دنیا اینگونه طراحی شده و نمی‌شود سنت‌های خدا را تغییر داد. وقتی می‌خواهیم از دنیا بیشتر از حدش لذت ببریم به گناه می‌افتیم، دست‌ِآخر هم دست ما خالی خواهد ماند.
محبوبیت شهدا در یک جامعۀ خوب امری طبیعی است و قاعده‌ای ساده دارد. هرکس صادقانه و فداکارانه عبادت و خدمت کند، مانند شهیدان محبوب خواهد بود.
قرآن یک قطعۀ نورانی از جایگاهی بالاتر از بهشت و از نزد خود خداوند متعال به دست ما رسیده است. ما مانند نیاز یک نوزاد به شیرِ مادر، هر ساعت به بهره‌بردن از نور قرآن نیازمندیم.
خیال نکنیم اگر راضی نباشیم بهتر می‌توانیم دعا کنیم و اگر شاکی باشیم خدا بهتر مشکلات ما را می‌بیند. لبخند زدن در اوج مشکلات و راضی بودن در هنگام دعا، رمز گشایش است.
بهترین استاد راهنمای هر کسی خود اوست. ما هر کدام یک استاد بصیر و دلسوز ولی خاموش در درون خود داریم، که باید طی برنامۀ محاسبۀ نفس، زبان او را برای خود باز کنیم.
توانایی‌های آدم بسیار زیادتر از آن است که فکر می‌کنیم، آدم‌ها از اکثر توانایی‌های خود بهره نمی‌برند و حتی با آن آشنا نمی‌شوند. راه شکوفایی تمام استعدادها و توانمندی‌ها کنترل غرایز است.
در روایات آمده آنچه در باطن خود پنهان می‌کنیم خدا روزی آشکار خواهد کرد و لباس آن را بر تن رفتار و گفتار انسان خواهد پوشاند؛ چه شر باشد چه خیر. پس خودسازی و زیباسازی را به اعماق جانمان ببریم. اینجا کسانی که در یک محیط دینی دل به دین نمی‌دهند و ظاهرسازی می کنند خیلی ضرر خواهند کرد.
برای رسیدن به بهترین حالت ملاقات با خداوند مقتدر و مهربان باید به شهادت رسید. ملاقات با خدا تنها نیاز حقیقی انسان و بالاترین لذت حیات است.
اگر اندکی از آیین اخوّت و برادری در بین مؤمنان اجرا شود مانند سد محکمی در برابر تمام مشکلات مقاوم خواهند شد و به دلیل برکتی که خدا در یک کار جمعی مؤمنانه قرار می‌دهد، در تمام عرصه‌ها پیروز خواهند شد.
حسرت، گذشتۀ انسان را نابود می‌کند و یأس، آینده را از بین می‌برد. شکر گذشته را زنده می‌کند و امید آینده را؛ با شکرِ گذشته و امید به لطفِ خدا در آینده حیات مضاعف نصیب انسان می‌شود.
