خدا معشوقی است که یک لحظه غفلت عاشق از خود را بر نمی‌تابد. چون در نهایت حسن و زیبایی است و نمی‌خواهد عاشق خود را بی‌بهره از خود ببیند. چون عاشقِ عاشقی کردن بندگان خود است. چون اگر بندگانش عاشقی نکنند قساوت قلب پیدا خواهند کرد که منشأ همۀ بیماری‌هاست.
خدا اربابی است که بندۀ خود را رها نمی‌کند؛ اگر خطا کند او را اصلاح می‌کند و اگر خوبی کند او را شبیه خود قدرتمند خواهد ساخت. و آنقدر بندۀ خود را به خود نزدیک می‌کند تا بیشترین لذات عالم را از تقرب به او ببرد.
ایمان به خدا یعنی اینکه باور کنی فرمان‌های خدا تماماً دستوراتی هستند که اگر خدا و قیامتی هم نباشد، باز هم به نفع زندگی مادی ما هستند. چون این فوائد دستورات دین کمی از پیچیدگی برخوردارند، افراد بی‌عقل ضرورت آن را درک نمی‌کنند.
اگر کسی به فرمان‌های پروردگار بی‌توجهی کند باید مهربانانه برایش دلسوزی کرد چون در حال خودسوزی است هرکسی هر کمکی می‌تواند باید بکند تا نجات پیدا کند. بی‌توجهی عین بی‌رحمی است.
اصل رابطۀ با خدا یک اتفاق عاشقانه است و الا شرط قبولی اعمال را اخلاص یعنی پنهان کردن نیت و شرط مغفرت را مناجات نیمه‌شب قرار نمی‌دادند. باید با ادب اطاعت را، آن هم مخلصانه شروع کرد تا به عاشقی رسید.
کسانی که دستورات خدا را اجرا نمی‌کنند بلا استثناء قبل از مرگ پشیمان خواهند شد. اگر آدم‌های لج‌بازی باشند به روی خود نمی‌آورند. هرچه فاصلۀ این پشیمانی تا مرگ بیشتر باشد فرصت بازگشت زیادتر خواهد بود.
برای رسیدن به محبت خدا باید صبور بود و رنج عبادت را بر خود هموار کرد. نشستن بر سجاده عبادت مانند نشستن پشت در خانۀ خداست. خدا بالاخره در خانۀ خود را به روی منتظران پشت در باز خواهد کرد.
هر چه تواضعمان به خدا بیشتر بشود کمتر بلا بر سرمان خواهد آمد. بهترین راه افزایش تواضع به خدا این است که فرمان‌های خدا را دقیق‌تر اجرا کنیم.
مهمترین اثر بندگی خدا نجات یافتن از بردگی غیر خداست و مهمترین ضرورت بندگی خدا این است که تنها راهِ رهایی از بردگی غیر خداست.
اگر وقت کافی و توجه لازم برای عبادت صرف کنیم(بویژه در سحر و ابتدای صبح) آنگاه همۀ امورمان روبراه می‌شود و یا دیگر احساس بهم ریختگی نخواهیم کرد.
