اگر می‌توانستیم ببینیم، با همۀ اختیار و آزادی که داریم، چگونه هر لحظه تحت هزاران تدبیر و تقدیر پیچیدۀ پروردگار قرار داریم، که هم ما را حفظ می‌کنند و هم در مسیر خاص متناسب با ما قرارمان می‌دهند، از خدا حساب می‌بردیم و در مقابل مقام ربوبی خضوع می‌کردیم. ما دائماً در اختیار خداییم.
آدم‌ها زمانی از بدی‌های یکدیگر اذیت می‌شوند که عیب‌های خودشان را نبینند؛ اگر آدم شدیداً به دنبال درمان بیماری‌های روحی و رفتاری خودش باشد، دیگر از بیماری‌های دیگران آزرده نمی‌شود و او را هم دردمندی همچون خودش می‌داند. در بیمارستان، بیماران همدیگر را راحت‌تر تحمل می‌کنند و برای هم‌دلسوزی می‌کنند.
کافی است مثبت‌نگر باشیم آنگاه دائماً خود را غرق در نعمت‌های خدا می‌بینیم و خدا را سرشار از مهربانی خواهیم یافت، در این صورت است که رشد می‌کنیم
آدم دوست دارد خوبی‌ها و رنج‌های خود را برای دیگران تعریف کند و یا آنها را از زبان دیگران بشنود؛ اما خدا دوست دارد شایستگی مصاحبت با او را پیدا کنیم، برای همین باید اینگونه گفتگوها را با دیگران کم کنیم! نباید دنبال آبرو پیش دیگران و گدای محبت دیگران باشیم، تا خدا قلب ما را پر کند.
دنیا محلّ زندگی کودکانۀ انسان است، آدم‌ها معمولاً پس از مرگ بالغ می‌شوند. کسانی که قبل از مرگ بالغ می‌شوند، کودکی دیگران را می‌بینند و رنج می‌برند
به نظر می‌رسد سرعت زمان ثابت نیست و به میزان غفلت ما بستگی دارد. کسی که ذاکر خدا و انسان باتوجهی است، زمان برای او کُند حرکت می‌کند و بابرکت می‌شود؛ کسی که از خدا غافل است زمان برای او با سرعت بیشتر عبور می‌کند، وقت‌هایش هرز می‌رود و فرصت استفاده از همان مقدار اندک را هم پیدا نمی‌کند
دلسوزی مادران باید موجب خودساختگی و سخت‌کوشی کودکان بشود و الّا دلسوزی مادران موجب راحت‌طلبی و هواپرستی فرزندان خواهد شد. تدبیر پدران باید موجب ایجاد تدبیر در فرزندان بشود و الّا فرزندانی منفعل و فرمان‌گریز تربیت خواهند کرد
جوان در اوج قدرت روحی است و می‌تواند به تمام کائنات سفر کند و از آنها عبور کند و به ملکوت برسد. جوان می‌تواند قدرت رها شدن از دنیا را پیدا کند
شنیدن امواج صوتی مانند سپردن خود به امواج دریاست. گاهی یک موج می‌تواند انسان را غرق کند و یک موج می‌تواند موجب به اوج رسیدن انسان بشود. گاهی یک موج انسان را به ساحل می‌رساند و یک موج از ساحل انسان را به قعر دریا می‌برد. در مقابل امواج سهمگین دریا نمی‌توانی بگویی من تنها شنونده‌ام.
خیلی خوب شدن لیاقت می‌خواهد و ظاهراً به سختی توفیق می‌دهند، اما استمداد از خدا برای اینکه خیلی بد نشویم کار ساده‌ای است. ممکن است به سادگی توفیق عبادت‌های بزرگ به ما ندهند ولی خدا به راحتی جلوی معصیت‌های نابودکنندۀ بنده‌اش را می‌گیرد. کافی است واقعاً به خدا پناه ببریم و از او بخواهیم
