مودّت نسبت به اهل‌بیت(ع) بر ما واجبست.(قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی؛ شوری/23) مودّت، محبتی است که باید ابراز شود. اگر ما در محرم محبّت خودمان را به امام حسین(ع) ابراز نکنیم. پس کِی می‌خواهیم ابراز کنیم؟ لذا محرم، ماه تظاهرات حبّی است، و چون ماه مصیبت است. لزومش هم بیشتر است.چرا که آداب مودّت، عقلاً و عرفاً ایجاب می‌کند که انسان در عزا و مصیبت، اهتمام بیشتری بورزد تا در جشن و شادی.در عزا، آدم احساس وجوب می‌کند.
ماه رمضان ماه نزول قرآن است و ماه محرم ماه نزول قرآن ناطق. اگر نزول به این معنا باشد که «چیزی در دسترس ما قرار گیرد» در بین امامان، اباعبدالله‌الحسین(ع) بیش از هر امامی در دسترس فهم و عاطفۀ ما قرار گرفته. لذا محرم می‌تواند ماه نزول قرآن ناطق به‌حساب بیاید. وقتی حسین(ع) در گودی قتلگاه به زمین افتاد این نزولی است که به دلهای ما پیدا کرد...
از جلسات خانگی و اقدامات شخصی برای محرم غافل نشوید، مثلاً یک سیاهی به ماشینت بزن، یک روضۀ چند نفره در خانه‌ات بیانداز؛ خرجش هم یک چایی است. یک سیاهی جلوی درِ خانه‌ات بزن. یک سیاهی هم درون خانه‌ات آویزان کن، بگو:« ما عزاداریم» لااقل بچۀ خودت که می‌فهمد. اینها اثر دارد... قرار ما روز قیامت؛ ببینیم این کارهای به ظاهر کوچک، چقدر اثر داشته است.
قدرت انسان آنقدر زیاد است که می‌تواند با عظمت‌ترین تغییرات را در عالم ایجاد کند، با عظمت‌ترین تغییر در عالم تغییر نظر خداست. انسان می‌تواند با استغفار خدای قهار را از خود راضی کند؛ و با گناه، نظر خدای مهربان را به خود تغییر دهد و با دعا و تضرع تصمیم خدای بزرگ را دربارۀ خود تغییر دهد
اگر آدم منافع خود را دست خدا ببیند و ضررهای زندگی را در کنترل خدا بداند و بیش از آنکه نگاهش به دیگران باشد، تکیه‌گاهش خدا باشد، آرام خواهد بود و آزادانه رفتار خواهد کرد. اگر دیگران را بدون اذن خدا در زندگی خود مؤثر بدانی به سادگی عبد دیگران می شوی و بندگی خدا برایت سخت خواهد شد
ما هر کدام به سهم خود عامل امتحان اطرافیان‌مان هستیم، بهتر است سعی کنیم تا آنجا که می‌توانیم کسی را امتحان نکنیم و اگر امتحان کردیم سختگیرانه برخورد نکنیم، تا خدا نیز در امتحانات ما سختگیری نکند؛ بخشیدن خطای دیگران، پاک کردن نتیجۀ بدِ امتحانِ آنهاست، همان که از خدا برای خود می‌خواهیم
هر کسی باید تاریخ حیات خودش را به یاد داشته باشد و هر چند وقت یکبار آن را مرور کند، و در حال عبور از تاریخ زندگی خودش، آن را یادداشت کند. ما هر کدام قهرمان تاریخ زندگی خودمان هستیم. نباید این قهرمان را تنها بگذاریم و باید با مرور گذشتۀ تاریخ زندگی او، به ساختن آیندۀ او کمک کنیم
اینکه روز قیامت کسی نمی‌تواند برای کسی کاری انجام دهد اصلش در این دنیا است؛ در چه زمینه‌ای؟ در این زمینه که هر کسی باید خود پا روی هوای نفس خود بگذارد. کسی نمی‌تواند به جای کسی کاری انجام دهد. اگر کسی را وادار به کار خوبی کنی دیگر این کار؛ کار او نیست.
پرواز آرزوی انسان است. در پرواز احساس رهایی و شکوه جان آدم را لبریز می‌کند. اما سقوط هم نوعی رهایی در خود دارد و بی‌شباهت با پرواز نیست. برای همین هرکسی سقوط می‌کند و از بند بندگی رها می‌شود، ابتدا احساس آزادی می‌کند، اما پایان سقوط ضربه هولناک نابودی است.
زندگی معمولاً ما را از خدا دور می‌کند چون ما نمی‌توانیم آن‌چنان که باید به سوی خدا حرکت کنیم. ولی مناجات با خدا و مرور همۀ غم‌ها و آرزوها در گفتگو با حضرت پروردگار، انسان را در جایی که باید باشد قرار می‌دهد. خلوت کردن با خدا تمام آسیب‌های انسان را جبران می‌کند.
