دنیا محلۀ صبر است و انسان موجودی عجول؛ خدا اجازه نمیدهد خیلی از کارها به سرعت انجام پذیرد چون صبر پایۀ اصلی امتحانات و رشد انسان است. نتیجۀ رفتارهای خوب و بد ما هم معمولاً در دراز مدت به انسان میرسد.
محبت داشتن به دنیا طبیعی است اما توانایی دل کندن از دنیا هم طبیعی است به دلیل اینکه انسان با دنیاطلبی شروع میکند ولی نمیتواند در دنیادوستی باقی بماند. باید دید دنیا برای هرکسی کی و چگونه به پایان میرسد و انسان از آن دلزده میشود. بعضیها با تحمل رنج، از دنیا دلزده میشوند، بعضیها با تفکر در آخرت و ... .
حرص ما به مادیات نمیگذارد از معنویات بهره ببریم. مادیات ما تضمین شده است و در وقت خودش به دست ما خواهد رسید. ما فقط باید فکر کسب معنویات باشیم، چون مادیات را به اندازۀ تقدیر به ما میدهند ولی معنویات را به اندازۀ تقاضایمان به ما خوهند داد. حداقل تلاش برای مادیات کافی است، اما تلاش برای معنویات تمامی ندارد.