در روایات آمده آنچه در باطن خود پنهان می‌کنیم خدا روزی آشکار خواهد کرد و لباس آن را بر تن رفتار و گفتار انسان خواهد پوشاند؛ چه شر باشد چه خیر. پس خودسازی و زیباسازی را به اعماق جانمان ببریم. اینجا کسانی که در یک محیط دینی دل به دین نمی‌دهند و ظاهرسازی می کنند خیلی ضرر خواهند کرد.
برای رسیدن به بهترین حالت ملاقات با خداوند مقتدر و مهربان باید به شهادت رسید. ملاقات با خدا تنها نیاز حقیقی انسان و بالاترین لذت حیات است.
اگر اندکی از آیین اخوّت و برادری در بین مؤمنان اجرا شود مانند سد محکمی در برابر تمام مشکلات مقاوم خواهند شد و به دلیل برکتی که خدا در یک کار جمعی مؤمنانه قرار می‌دهد، در تمام عرصه‌ها پیروز خواهند شد.
حسرت، گذشتۀ انسان را نابود می‌کند و یأس، آینده را از بین می‌برد. شکر گذشته را زنده می‌کند و امید آینده را؛ با شکرِ گذشته و امید به لطفِ خدا در آینده حیات مضاعف نصیب انسان می‌شود.
حُسن همجواری اهمیتش بیشتر از حُسن خلق با عموم مردم است، چون نمی‌توانی هر لحظه همسایه را عوض کنی و مجبوری با او بسازی. علی‌رغم اینکه با بدخلقی‌های او آزرده می‌شوی باید با او خوش‌اخلاق باشی.
اوج اخلاق اجتماعی ظرفیت یافتن برای حضور در تشکل‌های مردمی مؤمنان است. آن همه تأکید بر برادری و اخوت در اسلام نتیجه‌اش باید در حُسن همکاری مؤمنان با یکدیگر دیده شود.
عفاف یعنی حیا کردن از ورود حریم خصوصی دیگران و نخوردن غذای دیگران حتی در گرسنگی! عفاف یعنی پذیرفتن محدودیت‌های منطقی، همراه با لبخند رضایت و سکوتِ بدون شکایت. آدم عفیف به خودش اجازه نمی‌دهد در قبال ریخته شدن آبرویش به لذتی دست پیدا کند و نزد خودش هم آبروی خودش را نمی‌برد.
انسان بیش از راحتی به انرژی احتیاج دارد و بیش از رنج باید از افسردگی فرار کند. اگر رنج همراه با انرژی باشد و به انسان نیرو ببخشد، خیلی بهتر از راحتی است که موجب سستی و افسردگی انسان باشد. همانطور که انسان بیش از لذت به شادی نیازمند است. و لذتی که به اندوه منجر شود بی‌ارزش است.
خدایا! ما در کوچه‌های بن‌بست زندگی اسیریم، قبل از آنکه به انتهای بن‌بست ها برسیم ما را از مسیرهای بی‌فرجام بازگردان. خدایا! ما ثروت‌ها و دارایی‌هایمان را برای به دست آوردن فقر و فلاکت می‌فروشیم، قبل از اینکه غارتگران، هستی ما را ببرند تو خودت دارایی ما را بخر که بهترین خریدار ما تویی.
