انسان فطرتاً علاقه دارد کارش نتیجه داشته باشد؛ خصوصا اگر از جان برای کاری مایه گذاشته باشد. شهدا که مهمترین دغدغه‌هایشان را در وصیتنامه‌هایشان می‌نوشتند، و بیش از هر کسی نگران حفظ آرمان و اثر جانفشانی‌هایشان بودند، چرا به طور میانگین در هر وصیتنامه 4 مرتبه بر تبعیت از رهبری و ولایت فقیه تأکید کرده‌اند؟
ولایت مانند بهار است. بهار روییدن را به هیچ درختی تحمیل نمی‌کند، ولی هوا را طوری تنظیم می‌کند که درختان خود رشد می‌کنند و استعدادهایشان شکوفا می‌شود. هنوز فصل بهار ولایت فرا نرسیده است ولی زور زمستان تمام شده است و درختان دارند جوانه می‌زنند. بوی بهار حدوداً از 22بهمن به مشام می‌رسد.
وقتی از بصیرت، یعنی نگرش عمیق و مبانی صحیح برخوردار باشی، با مختصر آگاهی راه را پیدا می‌کنی و هرگز فریب نمی خوری. ولی اگر بصیرت و نگرش صحیح نباشد، با نگاه به تمام واقعیت‌ها هم راه را پیدا نمی‌کنی و آگاهی دردی را دوا نخواهد کرد. بصیرت، زوایه نگاه درست می‌دهد و نگاه از زوایۀ درست موجب نتیجه‌گیری درست می‌شود.
آرمان‌گرایی و انقلابی‌گری معنای دقیقش واقع‌بینی، منفعت‌گرایی و عقلانیت است. آن‌هم دیدن همۀ واقعیت‌ها و منفعت‌ها، خصوصاً منافعی که در بلندمدت به آنها نیاز داریم. در مقابل، انقلابی نبودن یعنی ادعای واقع‌بینی و منفعت‌گرایی داشتن، و با خیالبافی و حماقت به توجیه ضررها و ضعف‌ها پرداختن.
اوائل انقلاب مسلمان بودن مغتنم بود. بعد کم‌کم معلوم شد مسلمانی دردی را دوا نمی‌کند و فرد باید مومن هم باشد و اسلام در قلبش نفوذ کرده باشد. بعد به مرور معلوم شد بعضی‌ها ایمان دارند اما نه به تمام دین؛ این هم به درد نمی‌خورد و ایمان به تمام دین لازم است. الان می‌بینیم ایمان هم کافی نیست بلکه عمل هم لازم است.
عرصۀ سیاست نیازمند پیشرفته‌ترین نوع تقوا است و به بیشترین حد از عدالت یعنی تقوا محتاج است. ضرورت تقوا برای سیاستمداران بسیار بیشتر از عامۀ مردم است. برخورداری از بصیرت و قدرت ناشی از تقوا، بیش از همه برای سیاسیون لازم است. همچنانکه تقوای سیاسی نور و ارزش بیشتری به دنبال می‌آورد.
در دنیا بسیاری از مردم حوصلۀ فعالیت سیاسی ندارند و توجهشان به امور سیاسی در حدّ تأمین مایحتاج خودشان است. بنابراین از مهارت‌ها و تحلیل سیاسی عمیقی هم برخوردار نمی‌شوند، اهل خطر کردن هم نیستند. این وضعیت در طول تاریخ موجب شده است اقلیت‌هایی در باندهای قدرت همیشه بر مردم مسلط باشند.
در جهان بسیاری از سیاسیون مهارتشان در مهار قدرت مردم است نه آزادسازی، افزایش و به کارگیری قدرت مردم در جهت سعادت آنها. تنها سیاسیونی صادقند که اول باور مردم را دربارۀ قدرتشان افزایش دهند و بعد این قدرت را در جهت سعادت مردم به کارگیرند. سیاسیون مهارگر به مردم خود خیانت می‌کنند.
دوست داشتن آدم‌های بزرگ، انسان را بزرگ می‌کند و دوست داشتن آدم‌های نورانی به انسان نورانیت می‌دهد. اثر وضعی محبوب، آنقدر زیاد است که آدم باید مراقب باشد مبادا به افراد بی‌ارزش علاقه پیدا کند.
هیچکس به اندازۀ ولی امر جامعۀ اسلامی مظلوم نیست. چون معمولا مردم محدودیت‌های او را خوب درک نمی‌کنند و از طرفی دشمنانش محدودیت‌های او را خوب می‌فهمند و او را تحت فشار قرار می‌دهند و او نیز هرگز نمی‌تواند همۀ واقعیت‌ها را بیان کند. در عین حال باید به وظیفه‌ای که درست تشخیص می‌دهد، عمل کند.
