زندگی جستجوی خوشبختی و تلاش برای به دست آوردن آن نیست، زندگی مبارزه برای حفظ خوشبختی است. ما وقتی آفریده شدیم، خوشبختی را به دست آوردیم، باید تلاش کنیم آن را از دست ندهیم. این نگاه قدرت انسان را مضاعف می‌کند و امید بیشتری به انسان می‌دهد.
بهتر است باور کنیم قبل از خلقت آدم، دشمن او یعنی ابلیس به دنیا آمده است، و ما در طول زندگی در حال نبرد با دشمن خود هستیم. بی‌خبری از وجود دشمن، دشمنان ما را با ما مهربان نمی‌کند. و فرار از دشمن، ما را نجات نمی‌دهد. باید بایستیم و مبارزه کنیم تا پیروز شویم.
وقتی تنها شدی، با خدا باش و هنگامی که تنها نبودی، بی‌خدایی نکن. خدایی که در سکوت همیشه با تو هست و هیچگاه تنهایت نمی‌گذارد و صبورانه منتظر توجه توست تا تو را همراهی کند. بی‌خدا باشی، ضرر می‌کنی.
شبیه دیگران، کم خوب بودن برای کسی که می‌خواهد متفاوت باشد، عیب است و شبیه دیگران خوب بودن، برای کسی که می‌خواهد پیشتاز باشد، ننگ است. وقتی دیگران خواب هستند، بیدار باش و هنگامی که دیگران بیدارند، خواب نباش.
اگر برای تمام فعالیت‌هایمان یک هدف داشته باشیم، به آرامش و یگانگی می‌رسیم؛ ولی اگر اهداف مختلفی در زندگی داشته و نتوانسته باشیم همۀ اهداف خود را یکی کنیم، روح ناآرام و پریشانی خواهیم داشت. البته تنها هدفی که می‌تواند تمام اهداف انسان را وحدت ببخشد، قرب خدا و به دست آوردن رضایت اوست.
راه توبه برای این باز است که انسان در این دنیا در حال تمرین و امتحان است و الا معصیت پروردگار عالم به هیچ وجه جبران‌پذیر نیست. انسان گناهکار خیلی تنهاست چرا که تمام کائنات، عاشق پروردگارند و با گناهکار دشمن می‌شوند. همانطور که کائنات با انسان مطیع خدا دوستی می‌کنند.
همانطور که برای پرورش اندیشه، تفکر لازم است و برای پرورش ایمان تذکر، برای اصلاح رفتار نیز به تمرین نیاز است. تمرین موجب کسب مهارت و سهولت عملی شدن علم و ایمان است و الا افراد آگاه و مؤمن که اهل خطا هستند، آمارشان زیاد خواهند شد.
تمایلات ما چندان متنوع نیستند ولی جلوه‌های متنوعی دارند. ما آدم‌ها یا دنبال راحتیم یا لذت. و این دو تمایل کلیدی خود را به صورت عجولانه، جاودانه و فراوان می‌خواهیم. در حالیکه نه راحتی و نه لذت در دنیا به خوبی به دست نمی‌آیند.
مناجات با خدا در سحرگاهان بیش از آنکه فرصتی برای خداشناسی باشد، فرصتی برای خودشناسی است. انسان وقتی با خدا خلوت می‌کند انگار با خود خلوت کرده است و هنگامی که خود را در ارتباط با خدا قرار می‌دهد، گویی با خودش رابطه صمیمانه‌تر و عمیق‌تری برقرار کرده است.
اولویت در جامعۀ اسلامی بیش از آنکه مقابله با کفر باشد، مواجهه با نفاق است. اسلام طی دو دهه از کفر عبور کرد ولی هزار و چهارصد سال است که هنوز درگیر ماجرای نفاق است. اگر بتوانیم انواع چهره‌ها و جلوه‌های نفاق را بشناسیم و رسوایشان کنیم، ظهور بسیار نزدیک خواهد بود.
