تمام داستان زندگی انسان در دوست داشتن خلاصه می‌شود. چیزهایی را دوست داریم که نداریم و به دنبال به دست آوردنشان هستیم، و چیزهایی را دوست نداریم که مجبور به تحملشان هستیم. باید قبل از آنکه بخواهیم به دنبال دوست‌داشتنی‌ها باشیم، تکلیف خودمان را با نحوۀ علاقه‌مند شدنمان روشن کنیم.
اگر دل را رها کنی، بی‌دلیل علاقه پیدا می‌کند و مقدارش را هم نمی‌تواند کنترل کند. اگر دل را رها کنی بی‌دلیل تنفر پیدا می‌کند و مقدارش را هم نمی‌تواند کنترل کند. باید دل را مهار کرد و الا با تمام صفای باطن، دچار هرزگی خواهد شد. دل مهار بشود، صفای بیشتری پیدا می‌کند و لذت بیشتری به آدم خواهد داد.
انسان بدون ارتباط با دیگران نمی‌تواند زندگی درستی داشته باشد و خیلی وقت‌ها به خاطر همین ارتباط با دیگران زندگی‌اش خراب می‌شود. بیشترین امتحانات الهی در متن همین رابطه‌ها شکل می‌گیرد و عامل سقوط یا صعود انسان می‌شود. اگر بنا بود کلاً با کسی رابطه نداشته باشیم، راحت تر بود ولی راحتی در دنیا وجود ندارد.
کسی که نسبت به حق بی‌تفاوت است، هنگام مظلومیت جبهۀ حق، وجودش برای جبهۀ باطل مفید خواهد بود؛ و بی‌تفاوتی‌اش علیه جبهۀ حق تمام می‌شود. جبهۀ باطل همیشه در اقلیت و ضعف است و این بی‌تفاوت‌ها هستند که به آنها قدرت می‌بخشند.
ما از اول می‌دانستیم نمی‌توانیم عظمت مقام حضرت زینب(س) را درک کنیم. ما می‌دانستیم زینب کبری ـ سلام الله علیهاـ رکن اصلی حماسه عاشورا هستند؛ اما نمی‌دانستیم حرمش محل تربیت سربازان مقدمه‌ساز ظهور می‌شود و ...
لازمۀ مهربان بودن، تحمل نامهربانی‌هاست. لازمۀ عدالت‌طلبی برای جامعه، تحمل بی‌عدالتی‌ها علیه خود است. لازمۀ خدمت به دیگران، تحمل قدردانی نشدن است. آدم حسابی شدن تحمل و ظرفیت می‌خواهد.
شدیدترین محبت‌ها به هر چیزی پس از دستیابی به آن کاهش پیدا می‌کند. یادمان باشد که همۀ محبت‌ها به پایان خواهند رسید و تنها خاطره‌ای از دوران کودکانه دوست داشتن آنها برای ما باقی خواهد ماند. تنها محبتی که هر قدر به آن برسی، شدیدتر می‌شود؛ محبت به خدا و اولیاء خداست.
انسان می‌تواند هر روز دریافت تازه و عمیق‌تری از خود پیدا کند و نفس خود را بهتر بشناسد، به شرط آنکه خود را محاسبه کند. اما اکثر آدم‌ها خود را نمی‌شناسند، چون از خود حساب نمی‌کشند. مثلاً از خود نمی‌پرسند هر کاری را چرا انجام داده‌اند. محاسبۀ نفس یکی از مهمترین راههای معرفت نفس است.
نماز فرصتی است برای آشنایی با خدا و آشتی با خود؛ آشنایی با خدایی که هر بار تو را به نزد خود می‌خواند تا خود را بیشتر به تو بشناساند و آشتی با خودی که با او قهر کرده بودی و خواسته‌های عمیق و پنهانش را ندیده گرفته بودی. در نماز هم خودت را پیدا کن و هم خدایت را.
گاهی از اوقات انسان آنقدر سرگرم رسیدن به علاقه‌هایش می‌شود که نمی‌تواند از بالا به خود نگاه کند و وضع خود را ببیند. اگر از بالا به مسیر حرکت خود نگاه کند، می‌بیند که سالهاست در حال دور زدن است و از نقطه‌ای که آغاز کرده، ذره‌ای دور نشده است.
