اگر آدم منافع خود را دست خدا ببیند و ضررهای زندگی را در کنترل خدا بداند و بیش از آنکه نگاهش به دیگران باشد، تکیهگاهش خدا باشد، آرام خواهد بود و آزادانه رفتار خواهد کرد. اگر دیگران را بدون اذن خدا در زندگی خود موثر بدانی به سادگی عبد دیگران میشوی و بندگی خدا برایت سخت خواهد شد.
خدایى که انسانها را به صورتِ غیرمحسوس کنترل مىکند و اجازهى بسیارى از خلافکارىها و جنایتها را به افراد نمىدهد، همان خدا مىتواند به صورت غیرمحسوس انسان را به سوى خوبىها ببرد و اجازه فاصله گرفتن از خودش را به آنها ندهد؛ خدا اگر کسى را دوست داشته باشد، او را به سوى خود مىکشاند.
خودش میفرماید: «یرزقه من حیث لایحتسب» روزی بندگان خوب خودم را از طریقی که فکرش را نمیکند میرسانم...
اگر باور کنیم آنچه برای ما رخ میدهد یک امتحان گذراست نه چیزی فراتر از آن، مانند ماشینی که با آن امتحان رانندگی میدهیم یا لباسی که بازیگر در آن نقش بازی میکند، دیگر با کم و بیش زندگی راحتتر برخورد خواهیم کرد. بازیگران وقتی نقشی را میپذیرند، تنها در اندیشۀ ایفای درست نقش خود هستند.
بخش ششم سفرنامۀ اربعین 94 حجت الاسلام پناهیان
بخش پنجم سفرنامۀ اربعین 94 حجت الاسلام پناهیان
بخش چهارم سفرنامه اربعین 94 حجت الاسلام پناهیان