سکوت خدا و اینکه پشت پردۀ غیب ناظر ماست و عکس‌العمل‌های سریع و صریح به رفتارهای خوب و بد ما نشان نمی‌دهد موجب می‌شود مهربانی او را درک نکنیم و رحمت او برای ما ملموس نباشد. برای باور مهربانی خدا باید به تفکر پرداخت؛ مثلاً تفکر دربارۀ اینکه همۀ جهان را برای ما آفریده است.
اگر پدر و مادر به فرزندان خود در سال‌های کودکی مهربان باشند فرزندان آنها آمادۀ پذیرش و باور مهربانی خدا خواهند شد و می‌توانند بپذیرند که اولیاء خدا چقدر از پدر و مادر به آنها مهربان‌ترند. تربیت خانوادگی در ولایت‌پذیری و بندگی خدا نقش کلیدی دارد و در تربیت خانوادگی، محبت حرف اول را می‌زند.
خدا اصرار دارد ما به مهربانی او دائماً توجه کنم و آن را عمیقاً باور کنیم؛ به همین دلیل باید دائماً بسم الله الرحمن الرحیم بگوییم و هر کاری را با نام موصوف با رحمانیت پروردگار آغاز کنیم.
اگر امید به رحمت خدا داشتن در میان سختی‌ها دشوار است، توجه به رحمت خدا و شاکر بودن در میان نعمات خدا دشوارتر است. ما معمولاً در هنگام نعمت، از مهربانی خدا غفلت داریم و در میان سختی‌ها از رحمت خدا مأیوس می‌شویم. باید خودمان را به یادآوری نعماتش عادت بدهیم تا هنگام سختی‌ها ناامید نشویم و هنگام نعمت، مُنعِم را فراموش نکنیم.
نماز برای خودنمایی در برابر پروردگار است. او همۀ لحظات تو را دیده است و از احوال دلت هم خبر دارد، ولی اگر دوست داری تو را در بهترین وضعیت ببیند خود را در سر سجاده به خدا آنگونه نشان بده. یعنی خدایا از آنچه از من دیده‌ای درگذر و من را اینگونه ببین که در نماز در برابرت مؤدبانه ایستاده‌ام. خدا قبول می‌کند و حاضر است تمام بد بودن‌هایت را به خاطر خوب بودنت در نماز ندیده بگیرد.
اگر بعد از نماز، حالت بهتر می‌شود، پس تو می‌توانی با نماز به بهترین حال برسی. برای رسیدن به بهترین حال پس از نماز، اولاً باید قبل از نماز مراقب حالت باشی و با احترام و آرامش به سر سجاده بیایی و ثانیاً باید با توجه به خدا حال خوب خودت را در نماز حفظ کنی.
وقتی نمی‌دانی کجا هستی قبله را پیدا کن و دو رکعت نماز بخوان. وقتی نمی‌دانی به کجا می‌روی، وقتی خودت را گم کرده‌ای، وقتی خودت را از دست داده‌ای، وقتی نمی‌توانی با خودت کنار بیایی بر سر سجاده بایست و نمازت را با دقت بخوان از خود فارغ شو تا به خودت بیایی.
نماز از ما کمی وقت می‌گیرد تا به ما برکت در وقت بدهد. نماز کمی از ما خواب می‌گیرد تا بیداری بدهد. نماز از ما کمی توجه می‌طلبد تا به ما قدرت بسیار بدهد. نماز از ما کمی حوصله می‌خواهد تا به ما اشتیاق فراوان بدهد.
نماز مؤدبانه، در خانۀ با عظمت خدا ایستادن است تا به مرور قلبمان نرم و نورانی بشود؛ تا به مرور به خدا نزدیک‌تر بشویم و بتوانیم به او معرفت پیدا کنیم. صبر بر سر سجادۀ نماز ما را به خشوع می‌رساند.
آیا با توجه به تحمل این همه مشکلات ارزش آن را دارد که به دنیا بیاییم؟ تنها پاسخ مناسب این سؤال اندیشیدن دربارۀ شکوه و زیبایی و لذت ملاقات خداست.
«یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلى رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقِیهِ»
دنیا جای خوبی است چون انسان عاشق می‌شود و جای بدی است چون جای عشق‌بازی نیست؛ تنها در آخرت است که می‌توان عشق جاودانه داشت. دنیا مانند مغازه‌ای است که انتخاب و خرید می‌کنی و آخرت خانۀ توست که خریدهایت را برایت می‌آورند و از آنها لذت می‌بری. لذت دنیا به مقدار چشیدن در مغازه است.
تنها راه تحمل رنج‌های دنیا و یا کم کردن بسیاری از آنها باور ملاقات خداست که می‌تواند لذتش را در همین دنیا به کام انسان بچشاند و حتی انسان را مشتاق و منتظر ملاقات خدا نماید. (اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَکَبِیرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخاشِعِینَ الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ)
اگر کسی به اصل ملاقات خدا شک داشته باشد و یا نتواند باور کند لذت‌بخش‌ترین لحظۀ حیات انسان ملاقات خداست، نمی‌تواند فلسفۀ نماز را عمیقاً درک کند باید ابتدا ببینیم ما برای چه آفریده شده‌ایم و نهایت حیات انسان به کجا می‌رسد؟
نماز به ما یادآوری می‌کند هدف از خلقت ملاقات خداست. ملاقاتی که لذت‌بخش‌ترین لحظات حیات انسان را تشکیل می‌دهد و تا ابد ذره‌ای از لذتش کم نمی‌شود و دائماً تازه‌تر و مست‌کننده‌تر می‌شود. سخت نیست بفهمیم لذت و هیجان ملاقات خدا از لذت تمام مخلوقاتش بیشتر است.
نخبگان جامعه اگر منسجم و متشکل نباشند طبیعتاْ در اختیار قدرت‌ها قرار خواهند گرفت و به آنها خدمت خواهند کرد و بخش اندکی از خدمات آنها به مردم خواهد رسید. ایجاد تشکیلات برای نخبگان بسیار سخت و شکننده است و به همین دلیل نجات جوامع بشری از ظلم قدرت‌طلب‌ها بسیار بعید به نظر می‌رسد.
زندگی تشکیلاتی مهمترین صفات بداخلاقی را از قلب انسان زائل می‌کند. حسادت و تکبر در رأس صفاتی هستند که با زندگی تشکیلاتی از بین می‌روند. تلاش برای درک دیگران و ایثار و صفت برتری هستند که تشکیلات آنها را تسهیل می‌کنند.
لازمۀ برقراری حکومت مهدوی رسیدن به رشد و عقلانیت زندگی جمعی است به گونه‌ای که بتوانند با زندگی جمعی، قدرتمند بشوند و به ادارۀ امور خود بپردازند. فعلاً بشریت دچار فریب شعارهای توخالی دموکراسی و ادعاهای پوچ آزادی و حقوق بشر است و اسیر وعده‌های قدرتمندان منافق و زورگوست.
حضور در یک تشکیلات مردمی خود نوعی ولایتمداری است؛ چون برتری رفقایت را پذیرفته‌ای و این مقدمه‌ای است برای پذیرفتن برتری ولیّ خدا. از طرف دیگر ولایتمداری نیز یعنی کسب آمادگی برای حضور در یک تشکیلات مردمی و پذیرفتن برتری دیگران بر خود. چون در ولایتمداری اصل برتری افراد بر یکدیگر را پذیرفته‌ای.
مهربانی در دو سطح قابل تعریف است: حداقلی و حداکثری، مهربانی حداقلی آن است که با دیگران مهربان باشیم بدون آنکه مستقیماً با آنها زندگی کنیم و تنها هنگام عبور از کنار دیگران مهربان باشیم. و مهربانی حداکثری آن است که با دیگران زندگی کنیم و منافعمان را با آنها به مشارکت بگذاریم، بدی‌هایشان را تحمل کنیم و مهربان باشیم.
نظام ولایی تنها راه تحقق حاکمیت مردم است، نقش ولایت مانند نقش داوری در زمین فوتبال است که بدون آن نمی‌توان یک بازی خوب ارائه کرد و بازیکنان بدون حضور و قدرت داور نمی‌توانند استعدادها و خلاقیت‌های خود را به نمایش بگذارند. تنها یک داوری قدرتمند است که امکان مسابقۀ آزاد و عادلانه را فراهم می‌کند.
