تا چهار نفر در یک تشکل دینی، مثلاً در یک هیأت، کنار هم کار می‌کنند، یک‌دفعه‌ای شعبه می‌زنند و دو تا هیأت دیگر درست می‌شود؛ چون نمی‌توانند با هم کار کنند! البته تکثر هیأت‌ها خوب است...
اصل مهدویت، یعنی اقامۀ حق در عالم توسط ولی‌الله الاعظم و یاران او. این نیاز به تشکیلات و نیروهای تشکیلاتی دارد. طلبه‌های حوزه، چقدر می‌توانند کار جمعی کنند؟ بسیجی‌ها و هیأتی‌ها چقدر می‌توانند کار جمعی کنند؟ ما باید توسط نیروهای مذهبی گفتگوی انتقادی دربارۀ نقایص نیروهای مذهبی را در جامعه افزایش دهیم.
خدا که از ما کار نمی‌خواهد؛ بلکه می‌‌خواهد ما آدم شویم. اما بعضی‌ها فردی کار می‌کنند تا موفق باشند، و حاضر نیستند جمعی کار کنند تا آدم شوند. در حالی که آدم شدن مهم است نه موفقیت؛ و آدم شدنِ تو در تحمل جمع است. موفقیت های کلان هم در پی رشد آدم‌ها به دست می آید.
هرکسی تغییری در علاقۀ خودش ایجاد نکند، موجود شکننده‌ای می‌شود و در فشار زندگی شکست می‌خورد. از دست زدن به علاقه‌ها نترسید، طوری نمی‌شود، علاقه را تغییر بدهی حالت خوب می‌شود. اصلاً مهم‌ترین مهارت خودمان را تغییر علاقه قرار دهیم. قوی‌ترین مردان جهان بشویم در تغییر علاقه‌ها.
آدم شدن ما در تحمّل جمع است! «عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ» که حضرت فرمود، یعنی تجمع ما باید قلبی باشد. نه اینکه در تشکیلات، از همدیگر نفرت پیدا کنیم! چرا در یک کار جمعی از کوره در برویم، و جمع را به‌هم بزنیم؟ چرا تحمل ما در برابر رفیقمان کم است؟ تحملت را بالا ببر و بگذار این جمع درست بماند و تو در این جمع رشد کنی.
نامۀ رهبر انقلاب از جنس «تلاوت» و تلاوت از جنس بیدارسازی فطرت است. با مردم غرب باید با «زبان فطرت» صحبت کنیم. در بیدارسازی فطرت‌ها باید بر «وجوه مشترک» تأکید کنیم. تمام اروپایی‌ها باید بدانند که مادر امام زمان ما یک اروپایی است./ عملیاتِ بیدارسازی و شکوفا کردن فطرت‌ها نیاز به تدبیر دارد، یکی از تدبیرهای قرآنی «تَعالَوْا إِلى کَلِمَةٍ سَواءٍ بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ»(آل عمران،64) است
اگر پدر و مادر با ما خوب رفتار نکنند قابل تحمل‌تر است و بالاخره دوران سختی آن به پایان خواهد رسید. ولی اگر فرزندان با ما خوب رفتار نکنند تلخی آن برای همیشه باقی خواهد ماند. اگر می‌خواهیم فرزندانمان با ما خوب برخورد کنند، به پدر و مادر مهربان باشیم اگرچه آنها با ما نامهربانی کنند.
در کشور ما مشکل ریشه‌ای، عدم توانایی مؤمنین برای زندگی جمعی است؛ آن‌هم نه زندگی جمعی به‌معنای حداقلی کلمه، بلکه به‌معنای حداکثری کلمه که «کار تشکیلاتی» است. مشکل ما اینجاست که خودمان را در این موضوع، رشد نداده‌ایم. اصلاً به ذهن خیلی از ما هم خطور نمی‌کند که آن رشدی که حضرت از ما انتظار دارند، همین است.
تشکیلاتی مثل «بسیج» یا اداره‌کنندگان یک هیئت و اساساً هر نوع تشکّل مؤمنین در کنار همدیگر، همگی بنا بوده ما را در جهت «اجتماع من القلوب» رشد بدهد. گیر کار ما اینجاست! این‌را باید درست کنیم. گیر ما دشمنان نیستند، گیر ما در ضعف بسیجی بودن ماست. ما در خانه و مدرسه باید طوری تربیت شویم که بتوانیم در کار گروهی و تشکیلاتی موفق باشیم. اما «کار تشکیلاتی» تقریباً از رویۀ عموم بچه‌مذهبی‌ها به‌دور است. مسیر رشد ما اینجاست.
