محبت سرمایۀ برترین لذت انسان است و هیچ لذتی به اندازۀ لذت عاشق شدن و به معشوق رسیدن نیست. ولی ما آدمها با عجلۀ ذاتی که داریم با مصرف نابجای محبت، این امکان بزرگ را نابود میکنیم.
فکر می کنم منظور استاد اینه که این عشق یک اکسیر خالص و نابه و تنها مسیر خرج کردن اون خداست؛ یعنی حتی این عشق واقعی رو نباید خرج همسر، پدر و یا حتی مادر کرد.
سلام دوست عزیز! فکر می کنم منظور استاد درگیر شدن ما انسان ها به محبت های ناچیز و بعضا غلط هست! ما باید سرمایه ی محبتمون رو خرج خدا کنیم ولی توی زندگی اینقدر درگیر محبت های کوچیک مثل محبت به خانواده، همسر، دوست و.... می شیم که فرصتی برای پرداختن به خدا نداریم!نه اینکه نباید به این افراد محبت کرد نه!اتفاقا دین ما دین محبت هست اما ما باید همه این افراد رو به خاطر خدا دوست داشته باشیم ...اینجور محبت ها گاهی همراه با محرومیت،حسرت،ناراحتی،بی مهری دیدن و.... هست که واقعا آدم رو اذیت میکنه و البته شدیدا درگیر!ولی محبتی که بین خدا و بنده ش هست همراه با آرامش و امیدو...هست.با همه این حرفا اکثر ما آدما ترجیح میدیم خودمون رو اسیر این محبت های زمینی کنیم..... امیدوارم منظور استاد رو درست متوجه شده باشم!
سلام یعنی ما نیازمحبت را درمحبت های سطحی روزمره دنبالش هستیم درحالیکه به قول استادحتی اگه به بالاترین سطح یه عشق دنیایی ازهرنوعیش برسیم بازهم ازمحبت سیراب نخواهیم شدچون شأن روحی ما اجل این محبت های سطحیست ماتنهاباتوجه به خداوندمتعال وعشق ورزیدن به اومیتوانیم ازمحبت سیراب شویم