کلیپ تصویری | نگاه به زمان
- تولید: بیان معنوی
- مدت زمان: 3:40 دقیقه
- منبع: مدیریت زمان - جلسه 4
- 3:40 دقیقه | دریافت با کیفیت (پایین(4.3 مگابایت) | متوسط(28.3 مگابایت) | بالا (52.4 مگابایت))
- دریافت از آپارات | دریافت صوت کلیپ (3.36 مگابایت)
متن:
ما هم باید قدر و قیمت زمان را بدانیم و هم باید زمان را و خصلت‌های آن را بشناسیم. بعد از اینکه این تک‌تک ساعات دیگر از بین رفتند برای ما و ساعت متوقف شد می‌توانیم بشناسیم این زمان چی بود. هر کسی خصلت کوتاهی زمان را درک نکند نمی‌تواند زمان را بشناسد. زمان طولانی ما نداریم. زمان اساساً کوتاه است. هر کی نمی‌فهمد زمان کوتاه است اگرچه طولانی باشد، درست نفهمیده. از حضرت نوح(ع) پرسیدند شما عمر طولانی‌ای داشتید نهصد و پنجاه سال فقط پیغمبری کردید، حالا چند سال عمر شریف‌شان بوده؟ حالا زمان را توصیف کنید. می‌فرماید مثل اینکه یک اتاقی دو تا در داشته باشد، از این در بیایی از آن در بروی بیرون، ننشینی توی اتاق. اینقدر طول کشید.
خب ما اشتباه فکر می‌کنیم، فکر می‌کنیم طولانی است. درست نگاه نکردیم. مقایسه‌هایمان درست نیست، ظرف‌های اندازه‌گیری‌مان درست نیست. همه چیز به نگاه ما بستگی دارد. با یک محاسبۀ سادۀ ریاضی ما اصلاً فرصت نداریم زندگی کنیم. چند سال در دنیا زندگی می‌کنیم؟ بگو هفتاد سال. بگو هفتصد سال. هفتصد سال را منها کن از بی‌نهایت سالی که در آخرت زندگی خواهیم کرد، باز چی باقی می‌ماند؟ بی‌نهایت. صفر را از بی‌نهایت کم کن، باز چی می‌ماند؟ بی‌نهایت. ده سال زندگی را از بی‌نهایت کم کن، باز بی‌نهایت می‌ماند.
پس این هفتصد سال در مقام مقایسه با صفر یکی است. یک روز این را می‌فهمیم. یک روز این را می‌فهمیم. آن روزی که این را می‌فهمیم روز نیست، شب است. شب اول قبر است. انسان یک مقدار از آرزوها دل خودش را تخلیه کند، یک دفعه‌ای واقعیت‌ها را می‌بیند. عجب! بعضی‌ها یک جورهایی سختگیری می‌کنند در مورد ازدواج، خدای من. نه آخر می‌دانی؟ خیلی مهم است! چرا خیلی مهم است؟ یک عمر باهاش می‌خواهی زندگی کنی. خب یک عمر فکر می‌کنید خیلی طولانی‌تر از نشستن توی اتوبوس است تا به خانه‌ات برسی؟ مغشوش است ذهنت.
عزیزم، اگر تو زمان را بفهمی که این صفت کوتاه بودنش یک صفت قطعی است برای زمان، فرش وجود خودت را از بدی‌ها تکاندی! آها ببین، برویم اجرا کنیم الآن با هم. فرش نه، یک روفرشی. یک تکان، تمام. حالا می‌خواستی بیست و چهار ساعت بنشینی هی دانه دانه آشغال برداری. ریخت تمام شد رفت. بدی‌ها این‌جوری می‌ریزد. وقتی شما متوجه زمان بشوی که زمان کوتاه است. همین یک دانه موجب می‌شود بدی‌های آدم همه بریزند. هیچی نمی‌ماند. دیگر نمی‌خواهد جارو بزنی.
