درک مهربانی اهل‌بیت(ع) آسان‌تر از درک مهربانی خداست؛ چون آنها هم مثل ما انسانند/ یکی از جاهایی که آدم می‌تواند مهربانی خدا را لمس کند، موقع ذکر اهل‌بیت(ع) و توسل به ایشان است/ وقتی مهربانی اهل‌بیت(ع) را درک کردی بگو: «اگر اهل‌بیت(ع) این‌قدر مهربانند، خدا چقدر مهربان است!»

درک مهربانی خدا یک پایۀ مهم برای بندگی و ارتباط با خداست/ با «فکرکردن» می‌توانیم بفهمیم که خدا چقدر به ما مهربان است؛ متن فکرِ ما هم می‌تواند «قرآن» باشد/ یکی از جاهایی که آدم می‌تواند مهربانی خدا را لمس می‌کند؛ موقع «قرآن‌خواندن» است/ قرآن و اهل‌بیت(ع) مظهر رحمت و مهربانی خداوند هستند

شاید مهم‌ترین دلیل عدم قبولی اعمالمان این باشد که در طاعت و عبادت «حالت اجبار و اکراه» داریم/ اگر درک نکنیم که همۀ دستورات خدا از سر محبت است، دستوراتش را با کراهت انجام می‌دهیم/ خدا خیلی غضب‌ناک می‌شود وقتی بندگانش به مهربانی او بی‌اعتنا باشند

اگر برداشت پایه‌ایِ انسان دربارۀ خدا این باشد که «خدا مهربان است» حتی وقتی آیات عذاب را در قرآن بخواند، برداشتش این خواهد بود که «این هم جلوه‌ای از مهربانی خداست»/ آیات عذاب و جهنم در قرآن، چگونه نشانۀ محبت و مهربانی خداست؟! مثل مادری که می‌بیند بچه‌اش دارد سمت آب‌جوش می‌رود و فریاد می‌کشد/ بعضی‌ها ناامیدند از اینکه یک خدای مهربان‌تر از مادر داشته باشند. می‌گویند: هیچ‌کسی ما را دوست ندارد! از بین اینها، دزد و قاتل و جانی در می‌آید!

اصل غذای روح انسان «مهربانی خدا» است

انسان بندۀ مهر است؛ وقتی مهر خدا را باور کردی، عبدِ او خواهی شد/ انرژیِ مؤمن از ارتباط قلبی‌ای است که با خدا دارد/ ایمان به خدا در واقع یعنی ایمان به مهربانی خدا؛ کفر هم یعنی انکار رحمانیت خدا/ ایمان به خالقیت خدا که هنر نیست، مشرکان هم به خالقیت خدا مؤمن بودند!/ اگر صبح تا شب بگویی «خدا خالق است» اما به مهربانی خدا توجه پیدا نکنی، هیچ اتفاق بزرگی در قلبت نمی‌افتد/ بعضی‌ها برای گرفتن «حاجت» درِ خانۀ خدا می‌روند، بعضی‌ها برای «مغفرت» و بعضی‌ها برای «رحمت»؛ یعنی می‌‌خواهند لذت مهربانی خدا را بچشند، مرتبۀ اینها بالاتر است

اگر «عبد» باشی مهربانی مولا را باور می‌کنی! ترس از خدا، تو را در موضعِ «عبد» قرار می‌دهد

برای اینکه مهربانی خدا را باور کنی باید بپذیری که «عبد» هستی/ وقتی عبد شدی، طبیعاً مولا به تو محبت می‌کند/ هیچ چیزی مثل «خوف از خدا» هویت عبد‌بودن را برایمان جا نمی‌اندازد/ چهار اثر مهم ترس از خدا:
۱. عکس‌العمل مهربانانۀ خدا را به‌همراه دارد
۲. تکبر و قساوت‌‌های قلب انسان را فرومی‌ریزد
۳. انسان را با هیجان، به‌سوی خدا «فرار می‌دهد»
۴. انسان را نسبت به خدا در موضِع عبد نسبت به مولا قرار می‌دهد

از خدا بترس تا نوازش خدای مهربان را لمس کنی/ نترسیدن از خدا و عذاب الهی، مانع درک مهربانی خداست

معمولاً ترس از خدا را جدی نمی‌گیریم و فکر می‌کنیم ترس از عذاب الهی با امیدداشتن به رحمت خدا مغایرت دارد/ یکی از روش‌های تربیتی قرآن این است که بندگان خدا را از عذاب الهی می‌ترساند/ انسان موجودی است که ترس برایش لازم است؛ بلکه خوف از خدا برای انسان مفید است/ خوف از غیرخدا، استرس‌زاست و قساوت قلب می‌آورد اما خوف از خدا آرامش‌بخش است و دل را نرم می‌کند/ ترس از خدا بلافاصله یک عکس‌العملِ مهربانانه از جانب خدا به‌دنبال دارد/ می‌خواهی خدا را امتحان کنی؟ خوف از خدا را در دلت ایجاد کن، تا عکس‌العمل فوری خدا را ببینی!

چالش مهمی که همه با آن درگیریم: چرا دیگران قدر مهربانی مرا نمی‌دانند؟!

وقتی به دیگران مهربانی می‌کنم، آیا آنها هم باید با من مهربان باشند؟/ طبق روایت، ارزشمندترین مردم نزد خدا، انسان نیکوکاری است که قدر کارش دانسته نمی‌شود/ اگر هر کار خوبی که انجام دادی از تو قدردانی کردند، به خودت شک کن؛ شاید اوضاعت خراب است!/ از ناسپاسی دیگران نسبت به خودت درس بگیر و تو دیگر نسبت به خدا و اولیاء خدا ناسپاسی نکن!/ خدا می‌فرماید: «به کسانی که در راهِ من به‌همدیگر مهربانی می‌کنند، محبتم را واجب کردم»/ خدا رابطۀ خودش را با ما مشروط به رابطۀ ما با یکدیگر کرده است و انتظار دارد با کسی که نسبت به ما خطا کرده، مهربان باشیم

یکی از موانع درک مهربانی خدا «ندیدنِ مهربانی دیگران» است

اگر بخواهی مهربانی خدا را درک کنی، باید کلاً آدمی باشی با «روحیۀ درک مهربانیِ دیگران»!/ به کوچک‌ترین مهربانیِ مردم حتماً پاسخ بده؛ اگر مهربانی‌های دیگران را ندیده بگیری، مهربانی‌های خدا را هم نمی‌بینی/ اگر کسی اهل تشکر از نعمت‌های کوچک نباشد، توانایی شکر نعمت‌های بزرگ را هم ندارد/ بعضی‌ها فقط نعمت‌های بزرگ را علامتِ مهربانی خدا می‌دانند، برخی هم کلاً نعمت‌ها را ندیده می‌گیرند یا آن را ناشی از شایستگیِ خودشان می‌دانند؛ اینها افراد متکبری هستند!